Eimreiðin - 01.01.1963, Qupperneq 48

EIMREIÐIN
36
„Heldur hvasst,
haldið fast,
Hrolleif vel skal geyma.
Hríðin klár
hrellir brár;
hérna má þig dreyma."
Ætluðu þá í'lutningsmenn áfram
að halda og skynda á Skjaldfannar-
dal, en Skjaldfönn er bæjarlieiti
þar i þeim dal og næsti bær í
byggðum Djúps þá komið er af
klakanum.
En þá brá svo við, þegar þarna
var komið, að líkið var orðið svo
ógnarþungt, að flutningsmenn þess,
sex saman, fengu því engan veginn
þokað úr stað með nokkrum ráð-
um; voru þó hvorki sparðar fyrir-
bænir né fagurgali og líkið góðfús-
lega beðið: „að láta ekki svona“, en
allt kom fyrir ekki. Flutningsmenn
þjörkuðu þar um, hvað gera skyldi,
langa lengi.
Sumir vildu fara til byggða og
sækja kunnáttumann til að tala
yfir líkinu, og fá það til að hætta
þessum ljóta leik, en aðrir sögðu
að Hrolleifur mundi aldrei hætta
því sem hann eitt sinn væri byrj-
aður á.
Urðu þá ágreiningar flutnings-
manna miklir, hvaða ráð skyldu
upp tekin. Sýndist þar sitt hverj-
um og treyndist svo tíminn, unz
á skall með öskubyl.
Var nú viðhorfið öllu verra en
áður. En flutningsmenn hömdu sig
þar undir klettaborginni alla nótt-
ina, ellegar sátu í fönn sér til
skjóls.
En nú brá svo við um nóttina, að
Hrolleiiur kunni ekki kyrr að liggja
og gekk hann aftur. Hann hafði
málæði mikið, en ekki skyldu þeir
hvað hann skrafaði, og ekki vann
hann þeim mein með sinni aftur-
giingu. Það þóttust flytjendur þó
ráða mega af málæði Hrolleifs og
miklu pískri, að „höfnð sitt“ hefði
hann Vatnsfjarðarkirkju veitt og
gefið; víst væri það „höfuðsamn-
ingur“ og soddan samning mætti
ekki rjúfa, með því allar hans eig-
ur bæru kirkjunni í Vatnsfirði
vegna sáluhjálplegra saka og
„skuldbindingarskilorða!" —
Myrginn næsta var rninna kóf og
geifan gengin niður, en þungi
Hrolleifs því meiri. Hann var sam-
ur við sig og varð honum ekki
linikað, Iremur en íyrri daginn.
Réttu þá flutningsmenn ráð sín,
og sömdu um það sín í millum, að
bezt væri að skilja milli bols og
höfuðs á líkinu; „fœra Vatnsfjarð-
arkirkju höfuðið, en henda búkn-
um“. Þeir hugðu það vilja höfuð-
skepnanna og máttarvalda þeirra
er þeim stjórnuðu, að Hrolleifur
mætti ekki yfir „línuna“ fara. En
sú réttlina eru landamerki um
Hljóðubungú og Hrolleifsborg, er
sérskilur sýslur og hreppa, þá er
þar að liggja, millum Djúps og
Stranda.
Flutningsmenn leystu þá höfuðið
af líki Hrolleiís, með sjálfskeið-
ingum sínum, og færðu Vatnsfjarð-
arkirkju, en létu búkinn kyrran við
klett þann, er æ síðan upp úr
Drangajökli sýnir sig — og hefur
nafnið Hrolleifsborg.