Eimreiðin - 01.01.1963, Side 56

■14
EIMREIÐIN
Lavransdóttir fjallar líka um
norskt þjóðlíf á fjórtándu öld og
mun talið að fáir eða engir höfund-
ar hafi kunnað svo glögg skil á því
tímabili og Sigrid Undset.
Næstu árin rýmkaðist fjárhagur
skáldkonunnar, hún keypti gamalt
hús og lét endurreisa það áfast við
íbúðarhúsið, sem fyrir var, og lítið
gestahús lét hún byggja. Nú var
hún loksins búin að eignast sína
eigin vinnustoíu, þar sem hún gat
unnið í næði, hún ræktar blóm og
ávexti í garðinum og lýsir heimil-
inu svo fyrir vinkonu sinni.
„Nýja húsið er orðið svo fallegt,
að þú munt ekki trúa því fyrr en
þú sérð það. Stofan og klefinn —
það er vinnustofan — er nákvæm-
lega eftir mínum smekk. I stofunni
er allt tréverk ómálað, nema luirð-
irnar og innbyggður skápur milli
stofunnar og klefans, þær eru dökk
rauðbrúnar með grágrænum listum
og blágrænum spjöldum með eins-
konar lrumstæðum landslagsmynd-
um á, og járnslögum frá 1780.
Hurðirnar fylgdu húsinu, sem og
arinn og veggfastur bekkur og
nokkrir skápar. Annars er loftið úr
gömlum, brúnum viði með sex
gildum bitum, veggirnir þiljaðir
með gömlum, ómáluðum borðum
úr rauðbrúnni málmfuru, gólfið
olíuborið. Í klefanum varð ég að
láta klæða veggina og veggfóðra
með ljósu, grágulu fóðri, loftið er
svart af elli og með bitum. Svefn-
herbergið á loftinu er með ómál-
uðum bjálkaþiljum og lofti, dökkt
og gamalt. Bláleitar, skýjaðar hurð-
ir með messingklinkunum frá Lille-
hammer. — I næstu viku iiyt ég
þangað — við höfum notað arin-
stofuna öðru hverju, þó þar séu
nær engin húsgögn. Og svo — fá
að vera í næði, hafa aðeins dreng-
ina mína hjá mér, — losna við að
heyra, sjá, finna lykt af og skynja
nærvist ókunnugs fólks í kringum
mig allan sólarhringinn. Það er
líklega vegna þess hve sú lausnar-
stund er nærri, að allt í einu finnst
mér ég ekki þola þetta degi lengur.
Hugsa sér að mega sitja í klefan-
um á kvöldin og vinna, heyra og
vita af drengjunum mínum uppi,
þeirn og engum öðrurn. Bókasaln-
ið mitt reyndist vera yfir þúsund
bindi, fyrir utan skáldsögur og þess
háttar. Kjær bókavörður kom og
hjálpaði við skrásetningu og var
svo hrifinn af því, að ég var að
springa af yfirlæti. í því er þó að
minnsta kosti nokkur eign handa
börnunum. Ég hlakka líka til að
sitja við arininn og lesa, en mest
til að fá næði til að vinna.“
Meðal þess, sem skreytti arin-
stofuna, voru hvít gæruskinn, sent
lnin hafði fengið að gjöf frá ís-
landi.
Eins og fram kemur í tilvitnun-
inni hér að framan, var gestanauð
orðin feiknarleg á heimili skáld-
konunnar. Þegar fram í sótti gerð-
ist hún tortryggin við blaðamenn
og ferðafólk, sem kont til að glápa
á hana og utan vinahópsins fékk
hún orð fyrir að vera hrokafull og
fráhrindandi.
Þegar Sigrid Undset fékk Nóbels-
verðlaunin 1928, gaf hún alla fjár-
liæðina, nokkurn hluta hennar í