Eimreiðin - 01.01.1963, Side 60

48
EIMREIÐIN
Fyrirgefst mér nú iðrun, eftirsjá
eða er skylt að spinna fram pann toga
gcðrór að unna eldinum að fá
árangur hjartaslaga sinna’ og vona?
Hefnir það svona sin að vera til?
Hvarfla ég huga, hygg á NEI og JÁ
lwort sem þú skilur það hví ég er svona,
þú, sem mér áður eldsins kenndir skil.
III.
Sonnettutetur! Lengur þarf ei þín,
þrotin sú tið, er lá mér á þeirn Jtliði.
Vorgeisli hjartur enginn yfir skin,
una eg reyni langnætti og friði.
Þú, sem ert bezta gjöf á góðri stund,
glettin og mjúk og létt. og fagurbúin,
varst. mér ósjaldan töf á fagnaðsfund,
fáguð að visu, glæst en stygg og snúin.
Ef t.il vill eru fleiri en þú um það
— þegar er betur gœtt. —, að verja sporið,
stiga með öðrum hætti grjót en gras.
Suðræn var lunditi sú, er fyrst þig kvað,
sólskini borin, mest í ætt við vorið,
brothætt á vetri eins og ofkælt. glas.
IV.
Lyfti ég þó þeirn bikar, — beygi arm, —
ber mér að vör á meðan teygar gefast,
sumarhljóm nem þér, sonnetta, við barm
sumar- og vorlilið, læzt um frostið efast.
j