Eimreiðin - 01.01.1963, Síða 64

52
EIMREIÐIN
rökræður við aðra. Ennfremur
leyíi ég mér að skírskota til lítillar
bókar, sem Seðlabankinn hefur gef-
ið út undir nafninu Börn og pen-
ingnr, en hún tekur þettamálefni til
miklu rækilegri meðferðar en unnt
er að gera á þessum vettvangi.
Já, vandamálið er íjölþætt, og
hér verður þann kostinn að taka
að ræða aðeins einn þátt Jress, og
fyrir valinu verður nú þessi, — pen-
ingar.
Hér verður þá í fyrsta lagi slegið
föstu, að hinurn fullorðnu beri
skylda til að leiðbeina börnum um
þýðingn peninga og meðíerð
þeirra, og ein af aðferðunum til
þess er sú, að börnin eignist sjúlf
peninga til frjálsrar ráðstöfunar,
æfingapeninga eða námsaura, sem
algengasL er að kalla vasapeninga.
Erfitt er hins vegar að segja til
um, hversu xnig þau ættu að eign-
ast fyrstu aurana, hversu mikið fé
og á hvaða hátt. í fyrstu ættu þau
að fá lítið, en meira með vaxandi
aldri. Um upphæð þessa fjár, vasa-
peninganna, ef við viljum kalla þá
svo, er það annars að segja — og
Jjað er annað atriðið, sem hér er
slegið föstu — að fjárráð barna og
unglinga eiga að vera í sem rnestu
samrœmi við fjárráð félaga þeirra.
Þetta er út af fyrir sig hreint
ekki svo lítið vandamál. Það verð-
ur ekki leyst nema með samvinnu
heimilanna. Skólinn á að geta ver-
ið hjálplegur, alveg sérstaklega
æltu foreldrafélög, þar sem þau eru
starfandi í sambandi við skóla, að
\ era kjörinn vettvangur lil að leita
lausnar á þessum vanda. Sum börn
og unglingar njóta þeirrar aðstöðu
að vera lengri eða skemmri tíma í
atvinnu og fá hátt kaup, en öiinur,
e. t. v. engu síður frá hinum fá-
tækari heimilum, eiga aldrei slíku
að fagna. Það er reyndar fullkomið
vafamál, hversu heppilegt það er
börnum að fá hátt kaup, jjað getur
reynzt jjeim bjarnargreiði, en stað-
reyndum verður að taka. Kennari
sagði mér svo frá, að foreldrar ein-
hverra nemenda hans hefðu kvart-
að yfir Jjví, að sum skólabarnanna
virtust hafa allt of mikla peninga
í höndum. Kennarinn rannsakaði
málið. Foreldrar Jjessara ríku barna
urðu mjög undrandi: Þetta hlaut
að vera misskilningur, var svar
Jjeirra, „börnin okkar fá yfirleitt
aldrei peninga, nerna Jjað sem Jjau
vinna sér inn“. En — Jjað kom í
ljós, að Jjessi börn nutu sérstakrar
aðstöðu og unnu sér inn stórfé,
miðað við aldur Jjeirra. Hér virðist
algert hugsunarleysi hafa ráðið hús-
um, skilningsleysi, sem tekur jafnt
til eigin barna sem félaga Jjeirra.
En munu ekki margir foreldrar
kinoka sér við að bera frani slíka
kvörtun, sem hér var gert, Jjegar
leitað var til kennarans? Við Jjá
vil ég segja: Verið pess fullviss, að
þessi kvörlun var fyllilega réttmœt.
Ekki aðeins vegna barnanna, sent
höfðu ekki komizt í vel launaða
vinnu, heldtir einnig vegna hinna,
Jjví að Jjeim er ekki hollt að hafa
miklu meira fé en þorri félaganna.
Og hér komum við að hinu
Jjriðja meginatriði: Unglingur, sem
vinnur fyrir kaupi, á að borga
hluta af Jjví til þarfa heimilisins,