Eimreiðin - 01.01.1963, Qupperneq 66

54
EIMREIÐIN
þeirra vaidi stendur, hvort eða
hve ríkulega börn þeirra venjast á
að neyta sætinda, en aðrir óviðkom-
andi séu ekki að sletta sér þar fram
í og kannski rífa niður, það sem
foreldrarnir reyna með ærnu erfiði
að byggja upp. Nógir eru erfiðleik-
arnir samt.
Þessi breytni manna, oft einmitt
hinna beztu heimilisvina, stafar
auðvitað ekki af illvilja, heldur
einskæru hugsunarleysi. En það er
kominn tími til að róta upp i
þessu hugsunarleysi — og að því
getið þið öll stuðlað, ef þið viljið.
Næst þegar heimilisvinur gefur
barni yðar 10 eða 25 krónur, til
þess að kaupa „gott“, og yður lang-
ar e. t. v. mest til að vísa honum
á dyr, þá sitjið þér auðvitað á yður
og minnið barnið á að jrakka kurt-
eislega fyrir sig. En jrér getið neytt
fyrsta tækiíæris til að segja mein-
ingu yðar án áheyrnar barnsins.
Kannski getið Jjér líka komið í veg
fyrir slíkt atvik, með jrví að láta
jætta efni berast í tal, áður en vin-
urinn hefur tekið upp veskið sitt.
Gerum ráð fyrir, að heppilega
takist til um að fá barninu eigið
fé, jrað sé hælilega rnikið og álíka
og félagar þess fá — þá er samt
engan veginn allur vandi leystur.
Barnið fer ,,óskynsamlega“ með
peningana sína, týnir þeim eða sóar
í ráðleysi. Á þetta verður að líta
sem óhjákvæmilegan uppeldis-
kostnað. Barnið verður að reyna
sig sjálft og læra af mistökum sín-
um — þau verða ekki svo dýr, ef
byrjað er snemma og aðeins með
litlum upphæðum. En auðvitað
er hægt að leiðbeina því, enda
sjálfsagt.
Til er Jrað, að barnið sé, eftir
að }>að er orðið nægilega skrifandi,
skyldað til að gera grein fyrir,
hvernig )>að hefur varið fé sínu.
Þetta getur áreiðanlega verið gott,
ef J>að er tekið sem æfing, en mjög
varasamt til frambúðar, nema
barnið hafi bókhaldið aðeins fyrir
sjálft sig og Jrurfi ekki að gera
öðrurn grein fyrir því.
Snemma þarf barninu að vera
ljóst, að ]>að getur ekki fengið allt
fyrir peninga sína, það verður að
velja og hafna. Þá má vekja athygli
þess á, að sumir hlutir, t. d. sæt-
indi, veita skammvinna ánægju, en
aðrir geta glatt mörgum sinnum
og um langan tíma, t. d. teiknilitir,
svo að ekki sé minnzt á dýra hluti,
eins og reiðhjól. Einnig Jrarf Jrað
að skilja snemma, að ekki er hægt
að hlaupa til, hvenær sem mann
langar, og kaupa hlutinn. Fyrst
verður að al'la peninga til kaup-
anna — [>að verður að spara. En
sparnaður má ekki reyna um of á
Jjolinmæði barnsins, tíminn og
upphæðin, sem lögð er til hliðar
hverju sinni, Jrarf að vera í ein-
hverju samræmi við aldur barnsins
og það, sem kaupa skal. Barninu
J>arf að vera ljóst sambandið milli
söfnunarinnar og jjeirrar ánægju,
sem loks er hægt að veita sér, þegar
nóg hefur verið sparað, svo að hægt
er að kaupa sælgætið, leikfangið
eða hvað sem það nú var, sem
safnað var fyrir. En ef takmarkið
er of stórt, of fjarlægt, þá skilur