Eimreiðin - 01.01.1963, Page 67

EIMREIÐIN
55
barnið þetta ekki ellegar missir
ntóðinn.
Hér mun vera ráðlegt að fara
sl*llt af stað, sal'na fyrir litlu —
enda nota aðeins smápeninga. Það
er hvort tveggja, að þá sakar
tninna, þó að um þarflausan hlut
se að ræða, jafnvel karamellu, ein-
hvern argasta óvin barnatannanna,
svo og hitt, að þá verður barninu
Irá öndverðu ljóst, að jafnvel smá-
peningar eru til nokkurs nýtir.
Hins vegar gefur að skilja, að 10
hióna gjöf frá einhverjum heimilis-
'tni getur á augabragði gereyðilagt
þessa byrjunarkennslu foreldranna.
nl barnið kýs að safna fyrir ein-
Inerju, sem okkur fullorðnum
linnst skynsamlegt að kaupa, þá er
auðvitað gott og blessað. En
það er ekki höfuðatriði í byrjun.
Við verjum alls ekki öllum pen-
'■'gum okkar skynsamlega og get-
um þeim mun síður gert slíkar
^röfur til barnanna. Þetta er að
'isu vitanlega jtað, sem við leit-
Umst við að gera að meginreglu
smám saman. Og eins og áður var
sagt, er sjálfsagt að benda barninu
snemma á, hversu miklu meiri og
'aranlegri ánægju hinir gagnlegu
hlutir veita heldur en t. d. sætindi,
sern á skammri stundu er að engu
0)ðið. En hér verður að lorðast allt
nöldur, þó að stundum takist slysa-
iega til. Ef barnið hefur notað til
sætindakaupa peninga, sem átti að
Verja til þess að fara í bíó, þá verð-
Ur það einfakllega af bíóferðinni —
hafi þag farið í bíó fyrir peninga,
sem átti að nota til kaupa á leik-
fangi,
þá verður að fresta þeim
kaupum. Þannig finnur barnið og
skilur, að jrað hefur gert axarskaft,
afleiðingarnar eru eltki liefnd, eins
og það kynni þó að álykta, ef farið
væri að nöldra, heldur er þetta
rökrétt og eðlilegt lögmál.
En — er því kannski svo varið,
að sum börn geti veitt sér allt, sem
Jrau ágirnast, hafa þau svo mikla
vasapeninga, eða borga foreldrarn-
ir — eða aðrir — fyrir þau hvenær
sem er, þannig að þau verði af
þeirn grundvallar lærdómi, að hið
eftirsótta hnoss sé umbun erfiðis
og áreynslu, þolinmæði og sparn-
aðar, — og fari jaínframt á mis við
þá gleði, sem slík reynsla veitir? Fá
þau aldrei, sem börn, tækifæri til
að skilja, að flestir menn verða að
vinna liörðum höndunr, til þess að
geta veitt sér brýnustu nauðsynjar,
hvað þá annað, — að þetta er eðli-
legt og ef til vill æskilegt?
Svo fjarstæðar sem slíkar spurn-
ingar kunna að virðast, hlýtur jreim
stundum að skjóta upp í huga
manns, Jregar maður verður vitni
að gegndarlausri sóun og heimtu-
frekju barna. Slíkt hátterni Jrarf Jró
engan veginn að vera í neinu hlut-
falli við fjárhagsaðstöðu heimilis-
ins — líklegra er, að Jrað sé í hlut-
'falli við hugsunarleysi foreldranna
eða heimilisvinanna.
Þessi börn eru svipt miklu — rnitt
í allsnægtunum. Auk þess mun
]>eim sjálfum, foreklrum Jreirra og
þjóðfélaginu korna Jretta í koll
síðar.
Ekki skal farið nánar út í þessi
málefni hér, eða fleiri atriði tekin