Eimreiðin - 01.01.1963, Síða 79

EIMREIÐIN
67
Og nú brosir hann til hennar.
~ í';illegur tangó, sem þeir spila!
Skyndilega sér hún andlit hans
Jreytast, verða órólegt, gamalt, kúg-
að. Hönd hans, sem liggur á borð-
lnu, titrar einnig og grípur eftir
emhverju til þess að fikta við. Sam-
lmns heilsar hann einhverjum, sem
er iyrir aftan hana, fálætislega.
Hún heyrir hann bölva í hljóði.
~~ Hverjum varstu að heilsa?
~~ snúðu þér ekki við, ekki
strax.
~~ Nei, hver var það?
~~ Uss, — ef þú endilega vilt vita
Pað, þá var það gömul vinkona
onunnar minnar — raunar bezta
' lnh°na hennar.
, ~~ Vinkona? hugsar hún. Vin-
°na hennar...
Hún sér fyrir sér eitthvað grátt
litlaust. Eitthvað, sem hefur
^erið — 0g mun pa]cia áfram ag
I eFd lll ~~ einhvers staðar. Eitthvað
^ofnfálegt með hárhnút í hnakkan-
á ílatbotna, lághæluðum skóm.
i(Ut al þessum nafnlausu viðundr-
e'kL-'' Sem shiiur ehh1 karlmenn og
___ 1 er gaman fyrir þá að búa með
sa Sem maður aumkar, en finnst
mt í aðra röndina, að þeim sé
atulegt. Eitthvað, sem er utan-
veltu.
^Hdnn hefur varla minnzt á
ma,lu’ aðeins getið um misklíð
SJörólíkt eðlisfar, látið í það
mS í hann hafi !JíáðsL mPg
f'dl hfenni hefur fundizt þetta
rét ^ riútlaralegt af honum og
*i f aiia sta®h Amalía hefur ver-
15 leiðinleg.
— Æ, sittu kyrr, viltu vera svo
góð.
— Kyrr? Ég hef ekki í eitt ein-
asta skipti ...
— Þú patar út í loftið með sígar-
ettunni. Ó, fyrirgefðu. Ég er tauga-
óstyrkur.
— Pata ég? Ég skil ekki við hvað
þú átt. Hvar situr hún? Kom hún
inn rétt núna?
— Já, í þessari andránni. Ó, sittu
kyrr, þetta pat . ..
— Hvaða rugl er þetta? seg-
ir hún örlítið gröm. Hann fer með
hana eins og illa vaninn krakka,
eins og hún hefði enga menningu.
En hún er ekki þannig. Hún er
róleg og stillt.
A hún máske ekki að hafa leyfi
til að hreyfa legg eða lið, hvenær
sem einhver gömul vinkona Amal-
íu stingur upp kollinum? Nei, hún
ætlar ekki að taka mark á svona
viðkvæmni og hégómaskap.
En þegar hún sneri sér við, leit
hún beint framan í konuandlit
með uppdregnar brúnir og dauft
bros á vör, sem sat þarna og horfði
á armlegg hennar — á armbandið.
Ungleg kona, svipmikil og fríð,
mjög fríð. Voru það svona vinkon-
ur, sem Amalía átti? — Þá var
Amalía ef til vill líka .. . ? Segðu
mér, hvern þú umgengst, og ég skal
segja þér, hvernig þú ert.
— Að þú skyldir ekki geta beðið
með að líta við.
— Góði, ég er þó ekki skyldug
til að vita .. .
Og nú er þetta óafmáanlega
greypt inn í heila hennar, allt í
einni bendu, uppdregnar auga-