Eimreiðin - 01.05.1963, Qupperneq 64

152
EIMREIÐIN
ntan við ltæinn. Það hafði rignt
og göturnar voru sleipar. En afi
minn var ekki heinra. Svo að ég
:sneri við og hafði stigið benzín-
ið í botn, þegar hann kemur út
úr skúr og álpast beint franr
fyrir mig. Það var ekki af því
að neitt væri út á akstur minn
að setja. Þegar einhver gengur
fyrir bíi á götunni, er það allt-
af honum sjálfum að kenna.“
Piltarnir einum munni:
„Auvita maður."
,,Það sögðu jreir líka í réttin-
um, dómarinn og þeir allir, og
ef ekki væri jressi fjandans laga-
grein um blóð-prósentuna, þá
myndi heldur ekkert hafa gerzt.“
„En hvað um afa gamla?“
„Nú, hann dó.“
,,Hver skrambinn.“
„Já, hann var steindauður
um leið.“
„Þýddi ]rað — ökuskírteinið?“
,,Já, í fimm mánuði.“
„Nújá, það var jrað, sem þér
áttuð við .... Fjandans langur
tími. Þar voruð þér óheppinn.“
„Já, ég var það raunar. En,“
hér lækkaði aðkomumaðurinn
röddina, þó ekki svo rnikið, að
fens Peter Hansen missti af
neinu, „en ég fékk nú líka ofnr-
rlitla uppbót.“
„Hvernig þá?“
„Jú, gamli maðurinn átti
nokkra skildinga.“
,,0g þér fenguð Jrá alla?“
„Nei, bara helminginn. Þeim
var sko skipt milli mín og móð-
ursystur minnar hér í Kaup-
mannahöfn. Það var ekki mikið,
og samt nóg til jress að komast
yfir þennan, senr Jrið sjáið þarna
úti. En nú verður örðugt með
afborganirnar.“
Stutt jrögn. Einhverjar hrær-
ingar áttu sér stað djúpt í heila-
búi jress hjálmlausa:
„Á frænka yðar stóra fjöl-
skyldu hérna?“
„Frænka mín? Nei, hún hef-
ur sko aldrei gifzt — nema jrá,‘
hér var Árósingurinn kominn
að jrví að þagna — lét það þó
samt sem áður fjúka: „hundin-
um sínum“.
Nú hlógu jreir burstaklipptu.
Loksins voru jreir báðir alveg a
sömu bylgjulengd og viðmæl-
andinn. Já, sumt fólk býr með
hundunum sínum. Ha, ha, ha.
ha. F.g þekki konu í Christians-
havn, sem á tvo — einn stóran
og annan lítinn . . . .“
En nú varð rödd velgerðar-
mannsins skyndilega köld og fra-
hrindandi. Hann vildi ekki tala
frekar við jrá, ekki einu siniM
heyra til enda þessa ágætu sögu
um konuna með hundana tvo-
Hann kallaði á afgreiðslustúlk'
una og pantaði coca-cola handa
sjálfum sér. Ekkert handa jreiut-
Kaffibollarnir jrrír voru fjar'
lægðir, sömuleiðis brennivíus-
staupin, og veitingamaðuriuu
teygði fram höfuðið og spurðu