Eimreiðin - 01.05.1963, Qupperneq 69

EIMREIÐIN
157
ems eða tveggja skólamanna, er
kynnt höfðu sér rit hans og létu
mikið af. Eitthvað höfðu þeir
'ninnzt á Evrópufrægð í sam-
kandi við hann og þessi rit hans.
Þetta var ekkert smámenni. Eg
lækkaði í stólnum.
Einn kunningi minn hafði
verið undir hans stjórn í skól-
anum, en ekki kynnzt honum
^nikið, þar sem hann hafði lítið
eða ekki notið kennslu hans.
Hann sagði hann sérkennilegan
persónuleika og mikinn stríðs-
mann....
Ég gat áreiðanlega búizt við
öllu — 0g enn lækkaði ég í sæti.
Loks tilkynnti hinn viðmóts-
þýði ritari mér að ég mætti
&anga fyrir auglit meistarans.
Lg reis fátkennt úr sæti, nam
staðar, hikaði við, en þokaðist
Sv° inn um gættina.
Við lítið og einfalt skrifborð
Vlð annan langvegg herbergis-
llls sat feitlaginn maður, lágur
vexti og rauðlitur í andliti, eins
°S af miklli útiveru, ófríður
sýnuin og frekar harður á brún.
^íann reis úr sæti og heilsaði
Ulér háum rómi, bauð mér sæti
1 stól fast við skrifborðshornið.
Þiann gekk beint til verks, beið
tnnskis, spurði hver ég væri og
Um erindi mitt, áður en ég fengi
'^okkrii orði upp komið. Nú
Jann ég fyrst alvarlega til þess,
'versu hroðalega mér brást vald
}Lr danskri tungu. Ég liökti og
stamaði, klæmdist á setningum
og misþyrmdi þeim dönsku orð-
um, sem ég bar mér í munn.
Hann hváði og virtist ekkert
skilja af því, sem ég sagði. Ég
dró andann djúpt nokkrum sinn-
um, stillti talfæri mín á mjúk-
an og hreinan framburð hinna
dönsku orða, en án árangurs.
Hann brýndi röddina, kvað
skýrt að hverju orði, og innan
um allt fát mitt og vandræði tók
ég eftir því, hversu auðvelt mér
reyndist að skilja hann. Skyndi-
lega lækkaði hann röddina og
sagði eins og af trúnaði.
„Ég verð að biðja yður að
tala svolítið hærra, ég heyri
nefnilega illa.“
Þá tók ég fyrst eftir því að
hann var með heyrnartæki. Ég
reyndi að verða við beiðni hans,
talaði hægt og hátt og vandað
mig sem ég gat. Og einhvern veg-
inn fannst mér hann úr þessu
eiga auðveldara með að skilja
mig en nokkur annar Dani, sem
és; hafði átt tal við áður. Hann
kvaðst hafa fengið beiðni mína
um undanþágu til þess að mæta
á þessum tíma og hefði hún ver-
ið veitt. Hann spurði mig,
hvort ég hefði fengið dvalarstað
í borginni og hvar hann væri.
Ég sagði honum það. Þá skrifaði
hann fyrir mig stundaskrá, svo
ég mætti sjá, hvenær ég ætti að
mæta til fyrirlestra og kennslu-
stunda í þeim greinum, sem ég