Eimreiðin - 01.05.1963, Síða 70

158
EIMREIÐIN
hafði valið mér til náms. Auk
þess var ég skyldur, sem allir aðr-
ir nemendur skólans, að fylgjast
með fyrirlestrum hans um ný-
skólastefnur. Þá flutti hann
tvisvar í viku. Og einmitt að
kvöldi þessa dags flutti hann
annað erindi sitt um Montes-
soriskólana. Hann lét mig á
kurteislegan hátt skilja að hann
ætlaðist til þess að ég mætti þar.
Hann reis úr sæti. Eg þóttist
skilja að samtalinu væri lokið og
bjóst til að kveðja. Þá brosti
hann við mér og sagði hlýjum
rórni:
„Þið íslendingar eruð ýmsu
vanir af okkur Dönum. En ég
vona samt að yður leiðist ekki
allt of mikið hjá okkur í vet-
ur.“
Þegar ég kom til skólans um
kvöldið, var mér sagt, að rektor-
inn flytti erindi sín í hátíða-
salnum, og var mér vísað þang-
að. Salurinn virtist þegar þétt
setinn, en mér tókst þó að fá
sæti, þar sem ég taldi rninnst
bera á mér, utarlega við dyr, en
ræðustóllinn var fyrir miðjurn
sal gegnt dyrunum.
Eg þekkti engan, en varð þess
var, að ýmsir hinna dönsku
starfsbræðra minna börðu mig
augum. Og þeir, sem næst sátu,
tóku mig fljótt tali. Um stund
var orðskvaldur, hlátur og gems
í salnum, en þagnaði skyndilega,
er rektor gekk inn, hægum skreí-
um, alvarlegur og íhugull, eins-
og annars hugar og virtist ekki
taka eftir hinum venjnu bundnu
kurteisismóttöku nemenda, er
allir risu úr sætum. Hann gekk
upp í ræðustólinn, horfði una
stund niður fyrir sig og lagði fra
sér bækur og blöð. Hann virtist
ekki hafa fullskrifað handrit,
heldur einhverjar minnisgreinar
á blöðum. Allt í einu horfði
hann yfir salinn eins og hann
leitaði einhvers og spurði:
„Er íslendingurinn hér mætt-
ur?“
Ég fann til óstyrks i hnjánum,
er ég stóð upp. Hann skyldi þ°
aldrei ætla að neyða mig til
svara í áheyrn alls þessa mann-
safnaðar. Ég fann hvernig háls*
inn á mér herptist saman til
mótmæla gegn því að segja
nokkurt danskt orð.
„Ég tók með mér nokkur ís'
lenzk blöð, sem borizt hafa leSj
stofu skólans,“ sagði hann. ,JJVl
miður eru þau ekki mörg, e11
geta kannski orðið yður til el11'
hverrar ánægju í útlegðinm-
Framvegis getið þér svo vitjnA
þeirra í lesstofunni." Og hann
lét rétta mér blöðin.
Mér hlýnaði við þessa hugul'
semi. Hún kom mér á óvart.
Svo hóf hann erindi sitt.
Jafnvel þeim, senr litla kunn-
áttu hafði í dönsku máli, varð
strax ljóst, að hér var engin11
meðalmaður í ræðustóli. FraUi'