Eimreiðin - 01.05.1963, Side 73

EIMREIÐIN
161
rannsóknum á þroska og upp-
vexti hans eigin barna. Bækur
þessar voru fljótt þýddar á tung-
Ur stórþjóðanna, vöktu eftirtekt
ófluðu höfundinum frægðar.
i heimalandinu mun hins vegar
nokkuð hafa verið sneitt hjá
þessum verkum af andstæðing-
Um hans, en þeir voru oftast
ileiri en aðdáendurnir, oa; mun
lann sjálfur hafa átt nokkurn
þátt þar í.
tiækur Rasmussen um barna-
salarfræði eru þessar: Hjemme-
barnet, Börnehavebarnet, For-
sh°lebarnet, Et. barns dagbog,
á^dlemskolebarnet og Barnets
f'ilid. Auk þess skrifaði hann
tnargar kennslubækur í náttúru-
l'aði 0g landafræði, alþýðleg
i1 uðirit og að lokum eina end-
Urminningabók.
Rasmussen þótti góður rithöf-
t'ndur. Framsetninsr hans er
sl- /
_)r Og látlaus, en slungin per-
S()nulegum stíltöfrum.
hegar frú Nina Bang, kennslu-
malaráðherra, og fyrsti kvenráð-
'erra Dana, skikkaði Rasmussen
forstöðu Kennaraháskólans,
'Dakti það hneykslun margra
ana, að svo umdeildur maður
skYldi í það hefðarsæti settur. —
áa> umdeildur var hann og mun
lait> kosið að vera það.
yilhelm Rasmussen var mað-
'(rinn frá „halv-femsene“, sem
anir kalla. Skoðanir hans höfðu
tftótazt af hu gsjónum og stefn-
um, er róttækastar voru á sein-
ustu áratugum aldarinnar. Hann
var einlægur Darvinsinni, ókvik-
ull raunsæismaður, byltingamað-
ur í skólastefnum, jafnaðarmað-
ur í stjórnmálum og lengi þing-
maður social-demókrata í Kaup-
mannahöfn. Hann ógnaði þorra
manna með frjálslyndi sínu og
nýstárlegum kenningum og eign-
aðist marga andstæðinga.
Hann sagðist vera trúleysingi,
en krafðist siðfágunar, umburð-
arlyndis og mannúðar í sam-
skiptum manna. Frelsið var hon-
um trúarbrögð, andlegt frelsi
einstaklingsins, réttur hans til
könnunar á vandamálum tilver-
unnar og að láta skoðanir sínar
í ljós. Hverjum einum átti að
vera heimilt að halda skoðun-
um sínurn fram, af skynsemi og'
þeirri þekkingu, sem hann hafði
aflað sér. Leitin að þekkingunni
var honum eitt æðsta takmarkið..
Einstaklingurinn átti að leita að
hinu rétta, ekki trúa kennisetn-
ingum, heldur afla sér þekking-
ar á, hvort þær væru réttar. Væri'
liann öruggur um skoðanir sín-
ar, átti hann ekki að láta af
þeim, fyrr en full sannað væri
með gildum rökum, að þær
væru rangar.
Rasmussen barðist hart fyrir
skoðunum sínum og hugsjónum.
Hann varð snemma meistari
hins talaða orðs og beitti því oft
af íþrótt hins óvægna skilm-
11