Eimreiðin - 01.05.1963, Qupperneq 76

164
EIMREIÐIN
þið kannski að Jóhannes V. Jen-
sen kunni mikið í danskri mál-
íræði. Nei, verið örugg um að
iþið gætuð liæglega látið hann
falla á málfræðiprófi."
Jóhannes V. Jensen var fræg-
asti þá lifandi rithöfundur Dana
og í miklu dálæti hjá Rasmus-
■sen, sem fleirum. Munu þeir og
hafa verið persónulega kunn-
ugir.
,,F.g hef aldrei lært þýzka mál-
fræði,“ hrósaði meistarinn sér
af. ,,En ég hef getað lesið þýzku
og talað hana svo, að ég hef skil-
izt. Utgefendur mínir í hvzka-
landi hafa alltaf skilið bréfin
mín. En hafi þeir farið að leið-
rétta þau málfræðilega, iiefur
áreiðanlega lítið orðið eftir af
þeim.“
„Það hlýtur að vera iiræðilegt
að læra íslenzku," sagði hann og
hvarflaði angurværum augum
um salinn í leit að mér, „þurfi
rnaður að læra hina íslenzku
málfræði, en vonandi er svo
ekki,“ bætti hann við.
Til þess að sanna verkhæfni
sína og kunnáttu, áttu nemend-
nr að flytja erindi í landafræði
og skrifa að minnsta kosti eina
.allyfirgTÍpsmikla ritgerð. Verk-
æfnið var valið í samráðum við
'kennarann. Erindin urðu að
■sjálfsögðu misjafnlega unnin og
ólík að gerð og vandvirkni.
Gagnrýni Rasmussen var að yfir-
bragði mild og oft blandin nota-
legri kímni. En venjulega skildi
hann ekki við með spurningum
sínum og athugasemdum, fyrr
en fátt var eftir til gagnrýni. En
hann hóf alltaf athugasemdir
sínar og umsögn á sama hátt.
„Þakka yður fyrir erindið —
það var jú gott, aðeins nokkrar
athugasemdir. — Það er smá-
munir. Þér sögðuð.........“ Svo
hófst eltingarleikurinn: „Hvað
eigið þér við með því“ — eða
„hvernig skýrið þér það?“ Fyrir-
lesarinn varðist af misjafnri
getu. Stundum tókst honum
vörnin af vopnfimi og öryggi>
en það var sjaldnast. Oftast var
hann króaður inni og varð að
gefast upp. En þarna var meist-
arinn hógvær og mildur í öllum
vopnaburði sínum, en miskunn-
arlaus í eftirgangsmunum um
að fyrirlesarinn skildi fullkom-
lega það, sem liann var að reyna
að gera grein fyrir. Svo lauk
hann gagnrýni sinni oftast a
sömu orðum:
„Þakka yður fyrir erindið. "
Það var jú gott.“
Hann dæmdi aldrei neitt er-
indi einskisvert eða með öH11
misheppnað. Hann hélt alltaf
fram kostunum, þótt stunduiU
væri erfitt að finna þá. Eo
hann virtist líka sjá þá betm
en aðrir.
Þætti honum rnikið koma til
einhvers fyrirlesturs eða ritgerð-
ar, var hann óspar á hrósyrði sím