Eimreiðin - 01.05.1963, Síða 84

172
EIMREIÐIN
Og sama álii hafði Sveinn á
Guði.
Þau sofnuðu sátt og sammála,
])egar þau loksins sofnuðu.
Daginn eftir fengu þau vitn-
eskju um, að Stjáni væri málkunn-
ugur fólkinu í Bakkabæ, livað sem
meira var.
Geirlaug komst að því, að Stjáni
geymdi biblíuna í rúmshorninu,
en ekki undir koddanum. Hann
hafði bara gleymt að fela hana,
])egar hann fór í saltvinnuna. Hún
lagði tvö strá í kross ofan á hana á
hverjum degi, og varð þess vör,
að flest kvöld var bókin hrevfð.
— — Nú var liðinn mánuður frá
])ví að hún komst að trúargrufli
Stjána, hvenær sem það hafði
byrjað.
Þá var það einu sinni, að hún
hitti Steinunni í Bakkabæ hjá vin-
konu sinni í Víkinni. Geirlaug sat
á sér og heilsaði hæversklega. En
þegar talið barst að lélegri kirkju-
sókn, og Steinunn fór hörðum orð-
um um guðleysi, sagði Geirlaug
eins og henni bjó í brjósti:
„Guði er það víst ekkert þókn-
anlegt, að menn séu alltaf með
hvítasunnuandlit og tyggist á nafni
hans við hvern spón og bita. Að
minnsta kosti ætti þetta blessað
fólk að sjá aðra í friði og ekki
troða upp á það guðrækni sinni.
Það getur sjálft setið að sínum
heilagleik."
Geirlaug var ekki vön að vera
framhleypin. En velferð barnsins
hennar var í veði, og ])á skipti
munnsöfnuðurinn minnstu máli.
Steinunn reiddist, sem von var:
„Hver fer nteð dylgjur um sak-
laust íólk? Ekki ég. Ef þú ert að
sneiða að mér fyrir það, að við les-
um borðbæn, hjónin, þá leyfi ég
mér að segja, að það kemur eng-
um við. Er ekki trúfrelsi í land-
inu?“
Geirlaug fann, að hún hafði orð-
ið sér til minnkunnar. En æth
Steinunn vissi ekki upp á sig
skömmina? Og þá gat þetta orðið
Stjána til góðs. Varla yrði hann
velkominn að Bakkabæ hér eftir.
Geirlaug sagði Sveini j)etta.
Ekki þótti honum það gott, að
konan hans skyldi hafa gert sig
seka um framhleypni í annarra
manna húsum. En að síðustu féllst
hann á, að margt væri til vinnandi,
ef Stjáni tæki upp sína fyrri hætti-
Þau reyndu með öllu móti að
koma honum á dansleik næsta
laugardagskvöld. Stjáni liorfðt
undrandi á foreldra sína. Hann
hafði aldrei dansað. Að lokutn
hafði hann, með dræmingi, fata-
skipti og fór.
Geirlaugu þótt þetta ávinning'
ur. En Sveinn var á öðru máli við
nánari athugun: „Guðrækni og
heimselska hafa alltaf farið satn-
an,“ sagði hann.
Ekki vissu hjónin, hvort það var
árangurinn af þessari skemmtun,
að Hallur, fermingarbróðir Stjána,
kom á sunnudaginn til að heint'
sækja hann. Hjónin urðu öllu feg'
in sem benti á, að drengurinn væþ
ekki með öllu gersneyddur gleð1
þessa heims. Hallur var skynsain-
ur og myndarlegur piltur, og góðs