Eimreiðin - 01.05.1963, Síða 92

Hannes Pétursson: STUND OG
STAÐIR. Helgafell 1962.
Heyrt hef ég einhverja minni spá-
mennina í víngarði ljóðlistarinnar láta
:svo nm mælt, aff hugtakiff þjóðskáld
sé úrelt orffiff í íslenzku. Slík fyrir-
brigði séu nú ekki lengur til. Enda
séu skáld, sent öðlast hylli alþjóðar lé-
.leg skáld.
-Slík er huggun leirskáldanna, sem
'gera sér litla eða enga von um vin-
sældir og þykjast þess vegna ekki kæra
sig um þær. „Þau eru súr,“ sagffi ref-
urinn.
En íslenzk þjóff er á ööru máli. Síff-
■an á nítjándu öld hefur hún sæmt
nokkra menn þessu tignarheiti. En
hún hefur verið vandfýsin í valinu.
Og jtó var jtaff almenningur sjálfur,
sem nafngiftinni skipaði, en engin
stjórnskipuð akademía. — Enn eigum
við á lífi tvö skáld, sem bera jtjóð-
skáldsheitið meff sóma, Davíð Stefáns-
son og Tómas Guffmundsson. Og nú
fæ ég ekki betur séð en ungt skáld,
Hannes Pétursson, sé að Jrokast upp í
iheiðurssessinn.
Á framabraut sinni hefur Hannesi
Péturssyni ekki farizt ósvipað forsjál-
um skagfirzkum búandmanni, sem býr
sig vel undir annatímann, aflar sér
góðra amboða og upplýsinga. Hannes
gaf sér tíma til að afla sér góðrar
menntunar, bæði innlendrar og er-
lendrar, áður en hann fór að gefa ut
ljóð sín. Hann hefur fljótt skiliff, að
staðgóff og víðsýn menntun er löngutn
undirstaffa góffs og vandaðs skáldskap-
ar. Oftrúin á almætti snilligáfunnai
— sénísins — hefur mörgu ungu skáld-
efninu komið á kaldan klaka.
Skáldskapur H. P. ber vitni Jressarar
víðfeffmu menntunar. Ljóðdís hans er
„áttvís á tvennar álfustrendur", etns
og Einar Ben. orðaði Jrað. Dvöl hans
í útlöndum og kynning af erlenduin
ménningarstraumum setja auffsæ mörk
á kveðskap hans. En Jrótt hann yrk1
lystilega um erlenda staði og stundir,
þá slær aldrei slíkri ofbirtu í augu
hans úti Jrar, aff honum förlist sýn
heim í átthagana og jjyki ekkert gott
nema erlend útsýn (eins og hent hef'
ur sunt ungu skáldin, Jrví miffur). Su
afstaða reynist öllum harla ófrjó, þeS'
ar til lengdar lætur, enda fylgir henni
lítt bærileg einangrun. Slíkt hendn
ekki skáld vort. Hann hrífur okkm
ef til vill adrei dýpra en
yrkir um lyngmóinn he:
söngfuglsins og „hjarðirnar, sem renna
til efstu grasa". Ljóffalind hans spi'ett'
ur djúpt úr jarðvegi íslenks þjóðaÞ
eðlis og Jrjóðmenningar, fornrar °S
ungrar. Það sýna okkur bezt snillda1'
Jregar hann
na, athvarf