Eimreiðin - 01.01.1965, Blaðsíða 30

18
EIMREIÐIN
hans, Estelle, veitti þá forstöðu. Þangað var gott að koma, þar sem
allt minnti á hin f jölbreyttu störf Steads.
Hugmynd mín um stofnun tímarits mun ósjálfrátt hafa mótast
um þessar mundir, þó að engin tök væru af fjárhagsástæðum að
koma lienni í framkvæmd fyrst í stað. Ég fékk fljótlega nóg að starfa
el'tir að heirn kom í maí 1920 og vann við þau störf fram á sumarið
1923. En þá var líka biðin orðin nógu löng. Ég settist niður á Jóns-
messu 1923 og ritaði ávarp eða umburðarbréf, senr ég fór með í
handriti á fund míns ágæta kennara og vinar, Haralds Níelssonar,
prófessors. Haraldur las handritið yfir gaumgæfilega og sagði síð-
an: Já, hugmynd þín er ágæt. En það er erfitt að gefa út tímarit á
íslandi. Þjóðin er alltof fámenn til þess að slíkt geti borið sig án
styrks.
Ég fann að honum gekk ekki annað en gott til. Hann var á móti
því að ég legði í þá áhættu, sem því fylgdi að fara að gefa lit tíma-
rit. Samt sem áður skildum við sáttir og með vináttu, eins og jafn-
an áður.
Þegar á leið sumarið fór ég að undirbvia framkvæmdir. Þá var
það eitt sinn, að Ársæll Árnason, bóksali og útgefandi, spyr mig
hvort ég vilji ekki gerast ritstjóri og útgefandi Eimreiðarinnar.
Magnús Jónsson, gnðl'ræðidósent, einn minna góðu kennara úr
háskólanum, mun að líkindum, jiegar hér var komið, ekki hafa
talið sig anna því að gegna lengur ritstjórastörfum við Eimreið-
ina, ]iá orðinn Idaðinn öðrurn störfum. En liann var, eins og öllum
er kunnugt, ritstjóri hennar frá þeim tíma, að Ársæll flutti hana
heirn frá Kaupmannahöfn um áramótin 1917—18 úr höndum dr.
Valtýs Guðmundssonar — og þar til ég tók við henni. Því svo er
skemmst frá að segja, að eftir að við Ársæll höfðum rætt málið,
varð það úr, að ég gengi að tilboði hans. Hefti V—VI eða heftin
fyrir mánuðina september til desember 1923 voru síðan gefin út
af okkur Ársæli í félagi, en undir ritstjórn minni. Svo tók ég við
útgáfu hennar frá 1. janúar 1924 og var síðan útgefandi hennar
og ritstjóri óslitið til ársloka 1955. Þar með var hugmynd mín um
útgáfu nýs tímarits tir sögunni. Þegar svo stjórn Félags íslenrkra
rithöfunda kom til mín fyrir um níu árum og falaðist eftir Eim-
reiðinni, (éllst ég á að láta hana félaginu eftir, með því ég taldi liana
komast í góðar hendur — og tel enn.
Ég varð þess fljótt var el tir að ég té)k við ritstjórn Eimreiðarinn-
af, sem ég reyndar vissi áður, hve rík löngunin til ritstarfa er í fari