Eimreiðin - 01.01.1965, Qupperneq 58

EIMREIÐIN
46
legir menn til þess að horfa á sig.
Konan dró tjöldin niður eftir
nokkur augnablik. Eykið fór af
stað og rann hægt ofan veginn í
áttina til höfuðborgarinnar.
Rökkrið seig hægt yfir. Mikli
Presturinn stóð í sömu sporum
unz eykið hvarf eins og lítill dep-
.11 milli trjánna í fjarlægð.
Á einu augnabliki hafði skyn-
heimurinn hefnt sín á honum
með ægilegum krafti. Það, sem
hann Iiafði talið sér trú um að
væri algjörlega öruggt, var ltrun-
ið í rúst.
Hann snéri aftnr til musteris-
ins, horfði á stóru myndina af
Budda og ákallaði Nafnið Helga.
En nú vörpuðu óhreinar hugsan-
ir þéttum skuggum sínum um-
hverfis hann. Kvenleg fegurð,
sagði hann við sjálfan sig, var
ekkert nema hverful sýn, tírnan-
legt fyrirbæri af holdi gjört, —
holdi, sem bráðum muni að engu
orðið. Samt sem áður, hversu
mikið sent liann reyndi að bægja
því frá sér, fegurðin, sem hafði
orðið honum yfirstrekari þetta
augnablik við vatnið, þrýsti nú
að lijarta hans með afli þess, sem
komið var úr órafjarlægð. Prest-
urinn var ekki nógu ungur,
hvorki líkamlega né andlega til
þess að trúa því, að þessi nýja
tilfinning væri annað en brella,
sem hans eigið hold Itefði búið
honum. Honum var vel kunn-
ugt, að mannlegt hold gat ekki
breyzt svona skyndilega. Öllu
heldur virtist hann hafa orðið
einhverju hraðvirku, dularfullu
eitri að bráð, sem skyndilega
hafði umturnað sál hans.
Mikli Presturinn hafði aldrei
brotið hreinlífiseið sinn. Innri
baráttan, sent hann í æsku hafði
háð gegn kröfum holdsins hafði
komið honum á þá skoðun, að
konur væru einungis líkamlegir
hlutir. Eina raunverulega holdið
var það, sem var til í ímyndun
hans sjálfs. Úr því að svo var
ástatt, leit hann á holdið sem af-
stætt hugtak frernur en líkam-
lega staðreynd, og hann treysti á
andlegan þrótt sinn til þess að
yfirbuga það. Þessi viðleitni
prestsins hafði borið árangur, svo
góðan, að engum, sem þekkti
hann, datt í hug að efast.
En andlit konunnar, sem hafði
lyft tjaldinu frá vagngluggamun
og liorft yfir vatnið, var of fagurt,
of skínnadi bjart, til þess að vera
ekkert nema hlutur af holdi
gjörr, og presturinn vissi ekki
hvaða nafn ætti að gefa því.
Hann gat ekki hugsað sér annað
en að eitthvað í sjálfum honum,
sem lengi væri búið að bíð tæki-
færis, hefði skyndilega birzt til
þess að gefa honum þetta dásani-
lega augnablik. Þetta eitthvað
var ekkert annað en skynheimur-
inn, sem hingað til hafði látið
hann í friði. Nú hafði hann
skyndilega yfirgefið felustað