Eimreiðin - 01.01.1965, Síða 77

EIMREIÐIN
65
s|að þann, sem nefndur er Flati-
skógur. Skógur er þar þó enginn
neT\ einstakar hríslur á stöku
st<u' í giljum. Nafnið mun vera
omt. Sléttlendið sunnan heiðar-
itm.n heíur verið skógivaxið fyrir
‘lit.irelda. Nú eru þar engar
ógivaxnar flatir, og Skaftá fellur
‘ttistur með heiðinni, fjötruð milli
hennar og hraunsins. Mikið og gott
■ erjaland er þarna, bæði bláber og
'tæ ibei. Brekkumar eru brattar,
611 milli þeitra djúpir gilskorning-
ar og hamrabrúnir efst.
^ estast er hrikalegt gljúfur, og
rennar eftir því dálítill lækur. Efst
‘ OSS, og rennur hann niður þver-
tmpt berg og hefur með tímanum
rt)ndast þar dálítil hvilft í bergið.
ö austanverðu í gljúfrinu er grasi-
Srotn brekka alveg að berginu, en
* vesl;tnverðu hamar, margra
tnannhæða hár og grjóturð neðan
nd,r honum. Hamarinn nær þó
e 'ki alveg upp á brún. Ofan við
tann var brött skriða, en móberg
- ,r' pálítið hvannstóð óx þar
' iækmn austast í skriðunni. Við
systkimn stóðum uppi á brúninni
g horfðum niður til hvannanna.
Ukkur langaði að ná í hvönn.
ystkinum mínum leizt það ekki
‘trenmlegt, en mér virtist það auð-
T £ 1,að v:*rð úr, að ég lagði af
. af sk:'halt niður skriðuna. Vissi
g þa ekki fyrri til, en skriðan rann
e tuig niður snarbratt móbergið
g stefndi beint að hengifluginu
tVnr neðan. Ég reyn.li aS grlpa í
Wapýtunibhur, aem stóðu sums
‘t< .11 upp úr móberginu, en það
fe‘?eppnaðist’ °S ég rann á flevgi-
^ með skriðunni fram að brún-
inni. Það varð mér til lífs að efst
á hamrinum var örmjó blágrýtis-
brún, sem ég gat stöðvað mig á. Þar
hélt ég mér dauðahaldi, meðan
lausa grjótið rann fram af brún-
inni báðurn megin við mig. Síðan
fór ég að fikra mig áfram eftir
brúninni í áttina 'að læknum, en
upp var engin leið að komast.
Þetta tókst, en þegar að læknum
kom, var þar íyrir næstum lóðrétt
hvilftin. Lækurinn var vatnslítill
að þessu sinni. Ég vissi af reynslu,
að það er hægt að hlaupa yfir
vatnsfarveg, þó að hann sé næstum
lóðrétiur, ef hann er hvelfdur, —
hvers vegna var kleift, vissi ég ekki,
fyrr en nokkrum árum síðar, að ég
íékk skýringu á því í eðlisfræði-
tíma hjá dr. Ólali Daníelssyni, —
Hinum megin við lækinn var
brekkan, og þangað varð ég að
komasl. Ég tók því það ráð að
hlaupa eins liratt og ég gat yfir
hvilftina, og í brekkuna komst ég.
Þar fleygði ég mér niður. Ég hafði
ekki hugsað um annað, meðan á
þessu stóð, en reyna að bjarga mér,
en nú, þegar hættan var liðin hjá,
missti ég allan mátt. Það leið löng
stund svo, að ég gat hvorki hrært
legg né lið.
Að lokum skreið ég þó upp
brekkuna og gat komizt til systkina
minna. Þau voru orðin mjög
lirædd um mig og þóttust heimta
mig úr helju. Samt vissu þau ekki
gjörla, hve hætt ég var komin í
raun og veru.
Eftir þennan atburð hef ég ævin-
lega verið hrædd við að fara yfir
brattar móbergsklappir, einkum et
laust grjót er á þeim.