Eimreiðin - 01.01.1965, Qupperneq 121

EIMREIÐÍN
109
«n valdaffknin getur orðið, þqrar hún
lkur lausum hala.
,'1'1 ska* saga Þórdísarmálsins ekki
h^,n n;lnar> heldur vísað til bókar-
"ar En atburSurinn á Vallalaugar-
vi Vi8' v1'11"’ Llð teljast einn af merkari
au |U,r< 11111 íslandssögunnar. Það er
bi.kJ°St 38 llinórheimur- undir forystu
of| UPS °S lögmanns, er að mótmæla
íslK V konunSsvaldsins á grundvelli
vi^í- laSa> jafnframt því sem þeir
ho\U|. ar®a sahhorningunum. En um-
ið r <>mararnir 1‘kjast undarlega mik-
an- ,!“rSprÖkkuni hinna ýmsu „hreins-
, ‘l ’ Seni s*milega eru kunnar nú á
eitt U',UStU olclinni> Það sannast, sem
tekurlnU var sagt, „að sagan endur-
Vfj';';,r' 8erir sér far um að varpa ljósi
ar ,unclarleSu framkomu Þórdís-
kf a clorsclottur, en hún valdi þann
að ^111 VerSt Se8'"di fyrir hana sjálfa,
Vej Ueita. sifjaspellsákærunni, en jafn-
að ^ Kilri Irúkstafstrúaröld var hægt
h.,iiganga of la"gt- Virðist höf. helzt
lilífiT't'r T1 a® f’érdís sé að halda
aðil * r * 1 Ylir einhverjum nákomnum
að t' f.U hef imyndað mér, að ann-
■ausn'fvibUlð Undir’ Margvísleg upp-
|tt ' S'r jafnan í kiölfar byltinga,
nvi- SCm 'li<'i Samla dæmizt óhæft og
ofa*kTuílanr£ja S£T braUt’ °ftaSt ‘l
eins U,Jan hatt> en a óróatímum,
an .í1'? eftir siðaskiptin, finnast jafn-
sannleik Crjlr’ SCm efast 11111 1,11111 n>'ja
ðverð 7 SCm °ftaSt er Predikaður af
bvor.T” lePPum> Nærri má geta,
anna haHsiðskPitaforsPrakk-
jarðvee 1 3 S, staðar falhð 1 Sdðan
lnb o- lÍOtl htt bafi verið á orði
11Jlt> Talið
hafi verið á
Gr.,„ . er l> d > að Þórunn ;
hinn C ,Vlft latið sér fátt um finnas
Grvi U,a Slð’ sem SIZt er torskilið
verið'1 ■. flk hefur áreiðanlega ekk
bræð' Se7'ga . vikaliPurt við skoðana
.SnókSal rK?nS ,Skrlfara og Daða
> þott sú andstaða sé lít
kunn, enda er sagan rituð af áhang-
endum siðaskiptamanna. Og Stóri-
dómur átti litlu fylgi að fagna lijá
valdsmönnum og alþýðu. íslenzkir
valdsmenn álitu pyndingartilskipun
Herlufs Daa algert lagabrot. Hvað
væri þá eðlilegra, en að stórlynd stúlka
teldi sér skylt að mótmæla óhæfunni
á sinn hátt, með því að neita að gefa
„rétti” fógeta upplýsingar? Nærri má
geta hvort ekki hefur verið rætt um
þessi mál heima á Reynistað. Að vísu
liafði Þórdís „trássast" áður og hafn-
að öllum skynsamlegum leiðum sér til
bjargar. Það þarfnast skýringar. Ætli
margir hinna lúthersku klerka hafi
ekki verið smásmugulegir í hnýsni
sinni um einkamál fólks og notið þess
að sýna vald sitt. því meir, sem þeir
voru lítilsigldari? Staðreynd er, að
framkoma margra „byltingamanna"
verður „próvókatorisk" þegar ],eir
finna, að þeir eiga eitthvað undir sér
og eru orðnir einskonar herrar. Væri
ekki freistandi fyrir unga og stolta
stúlku að svara út í liött nærgöngul-
um spurningum frá klerki, sem hún
hefur kannske þekkt að flestu fiðru
en skörungsskap? Og þegar einu sinni
er búið að segja of mikið, er erfitt að
snúa við. Einhverja skýringu verður
að finna á því, að ekki virðist sem
Þórdís hafi „iðrast" fyrir dauða sinn
fyrir böðulshendi, eins og varla brást
á þeirri trúuðu öld. Liggur ekki bein-
ast við að álykta, að hún hafi talið sig
vera að verja rétt mál, þrátt fyrir aug-
ljósar misfellur á framburði sínum
hvað snerti hana sjiilfa? Var hún í
raun ekki lulltrúi íslenzks fólks gegn
þeirri leppmennsku, sem án efa hefur
tröllriðið þjóðinni fyrstu áratugina
eftir siðaskiptin? Augljóst er, að köld
skynsemi hefði getað bjargað henni,
en í rauninni hafð'i hún unnið sigur
eftir hrakför fógeta á Vallalaugarþingi,
ef umboðsdómararnir hefðu ekki