Eimreiðin - 01.05.1966, Síða 28

116
FAMRF.lfílN
hann ekki við neinn, en sat einn
sér, og rjátlaði brott el einhver
kom til hans — þar til öllum var
orðið Ijóst livað hentaði honum,
þá létu hann allir í l'riði. Karl-
rnenn kærði hann sig ekkert um í
návist sinni, haíði aldrei haft ann-
að en bölvun af þeim, og þeim
féll hann ekki í geð. Hann hafði
ávallt verið maður einmana, mað-
ur sem virtist ávallt leita einhvers
— án þess að finna það, og jafnvel
án þess að vita hvers hann leitaði.
Óróleg sál. Margar konur höfðu
álasað honum fyrir þetta. En í þá
daga hafði hann unnið, var ötull
verkmaður og það vissi hann. En
nú sat hann hér daginn út og
daginn inn — ennþá leitandi, og
vissi að Jtað var tilgangslaust, en gat
samt ekki að jjessu gert. Það var
honum gömul venja. Þegar hann
rakaði sig og sá að gult, visnunar-
legt hörundið varð sífellt bleikara
og fölara, vissi hann af hverju það
stafaði: Jtað gerði söknuðurinn, —
Itann þráði konu . . . já, hvort
hann gerði .. .
Fylliraftur hafði hann aldrei
verið, þó hafði hann drukkið slött-
ungsmikið, Jtolað firn og þótt Jtað
gott að vissu marki. Þegar hann á
þeim árum kom inn í veitingahús,
Jtar sem setið var að sumbli, hvolfdi
hann í sig úr hverri ölkönnunni af
annarri, svolgraði eins og honum
lægi lífið á eða væri bráð nauðsyn-
legt að fá sér svaladrykk svo um
munaði. Það var líkast Jtví, sem
hann væri í keppni. Ef til vill átti
atvinnan Jtátt í þessum Jtorsta,
kalkið og Jturrkurinn, enda eru
múrar oft þorstlátir ... En þó
að hann drykki varð hann aldrei
fullur, vissi alltaf hvar hann var og
hvað hann gerði, og JjoI hans vakti
undrun og aðdáun; honurn var Jjað
heldur ekkert á móti skapi að
vekja athygli. Hann drakk eins og
hann væri að búa sig til stórræða
— en ]>að gerðist ekkert.
Bezt af öllu fannst honum ]><’> að
fá sér aðeins einn eða tvo bjóra og
drekka J>á út af liggjandi uppi 11
legubekk, dreypa á endrum °S
eins, svona eins og til J>ess að drepa
með J>ví tímann, setja flöskuna
frá sér á gólfið aftur, og vita að
hún var ]>ar við höndina. Liggj3
svo áfram og láta fara vel um sig
... Á elliheimilinu gat hann svo
sem vel fengið sér öl, að minnsta
kosti gat hann labbað sig til kaup-
mannsins og keypt sér J>ar flösku
og flösku; líka gat hann litið ínn
í ölkrána ... En á slfkum stöðutn
bragðaði hann }>að ekki framar, og
hafði reyndar aldrei gert mikið að
J>ví. En J>að var ekki ]>ví að heilsa
að neinn stingi að honum flösku,
svona hálfgert í laumi, engin kona,
sem vildi vera honum góð og geó
honum gjöf af auðmýkt og þakk-
læti eða í viðurkenningarskyni.
... Stundum varð honum hugs-
að til móður sinnar; ekki vegna
}>ess að hann langaði til J>ess, eða
að honum hafi þótt svo vænt utu