Eimreiðin - 01.05.1966, Qupperneq 29

i SÍÐASTA SINN
117
hana. En hún þrengdi sér inn í
hugsanir hans líkt og hún hafði
þrúgað hann sjálfan meðan hún
hfði. Hann var einkasonur. Móðir
hans kallaði hann alltaf „eini, ein-
asti drengurinn minn“, svo kyssti
hún hann og knúsaði — enda þótt
hann hefði andstyggð á því. Og
hún talaði mikið. Þau sváfu saman
þar til liann var orðinn fullvaxta,
°g hann fékk aldrei tækifæri til
þess að vera einsamall. En hann
fékk allt sem hann óskaði sér —
aðeins ef hann vildi vera heima
hjá henni. Hún var alltaf logandi
hraedd um að eitthvað kæmi fyrir
hann, ef hann brá sér frá. Aðeins ef
hann vildi vera heima gat hann
fengið allt sem hann vildi. Hann
þurfti ekki að fara í skólann, nema
þegar honum þóknaðist sjálfum, og
rnátti hegða sér eftir eigin geð-
þótta. Hún jós í hann kræsingum,
gal honum hvað eina, sem honum
hatt í hug og lét allt eftir honum.
hf hún aðeins mátti kyssa hann
°g kreista, var honum allt heimilt.
Hann mundi þetta vel — og þó
hærði hann sig ekkert um að minn-
ast þess. En það kom af sjálfu sér,
hraust frarn, og allt í einu varð
hugur hans fullur af þessum minn-
lngum. i>ær voru svo áleitnar og
uppáþrengjandi ... Hann var orð-
>nn ganiall! Hugur hans reikaði
h'á einu til annars .. . Honum
hinnst sem liann lægi enn hjá móð-
Ur sinni, fyndi ylinn frá líkama
hennar og kenndi þess, að hún
gældi við sig — alveg eins og í
gamla daga.
Hann fór hjá sér og hann vék
undan atlotum hennar. „Þykir Jrér
ekki vænt um móður ]nna?“ sagði
hún kvartandi. Hann tók að hata
hana og verða afundinn. Hann
fylltist viðbjóði á kossum hennar
og gælum, reif sig frá lienni, varð
harður og kaldur. Hún grét. . .
Þegar hann hafði verið nokkur ár
við nám hljóp hann bæði frá
lærimeistaranum og henni, átti í
örðugleikum að bjarga sér meðal
ókunnugra fyrst, en lærði Jrað .. .
Karlmönnunum féll ekki við hann,
en aftur á móti konum .. .
Það var meira en lítið undarlegt,
en í endurminningum hans bland-
aðist móðir hans ávallt í mynd ann-
arra kvenna, sem hann hafði kynnst
og hálft í livoru gleymt. Undarlegt
— en hann hafði alltaf orðið leiður
á þeim, og Jiegar harin varð leiður
á þeim, hljóp hann frá þeim. Og
J>ó gat hann ekki án Jreirra verið;
Jrað gerði Jiessi Jirá hans til kvenna,
að vera hjá þeim, láta þær hugsa
um sig, þjóna sér, fá allar sínar
óskir uppfylltar — og losna svo frá
þeim, verða frjáls á ný ... Það
angraði hann að hugsa um þetta,
hann reyndi að víkja |ní frá sér,
en Jaað leitaði ávallt liugans. Hann
tautaði gremjulega við sjálfan sig,
að hann væri orðinn gamall maður,
sem sæti hér og barmaði sér út af
fortíðinni.