Eimreiðin - 01.05.1966, Qupperneq 32

120
eimreiðis
Og hún hafði ekki getað varð-
veitt leyndarmál sitt og hamingjn
með sér einni, en trúði forstöðukon-
unni líka fyrir því, meðgekk allt,
grátandi og glöð: — Mér þykir svo
vænt um hann!
Hún óttaðist mest, að hann yrði
leiður á henni. Eða þá að einhver
önnur heillaði hann frá henni.
Það var ein, sem alltaf glápti á
hann við matborðið. Þegar hún
varð þess vör, lamaði óttinn hana,
svo varð hún taugaóstyrk og óró-
leg og hendur hennar skulfu, og
það fór litringur um allan líkam-
ann, og hún átti örðugt með að
sitja við borðið. Augu hennar
hvörfluðu af einurn á annan og
angistin gagntók hana . ... Ó,
þessi norn, sem vildi tæla hann frá
henni. Hún gæti klórað úr kerling-
nnni augun! En hún varð að stilla
sig.
Hún horfði á hann, standandi
út við dyr, eftir að hafa sett flösk-
una hjá honum.
— Er það annars nokkuð? leyfði
lnin sér að spyrja, og hún vonaði.
Hún vildi allt fyrir hann gera, sem
hún gat: auk þess sem hún færði
honum ölið, gaf hún honum stöku
sinnum vindil með ... Æ, bara að
hún ætti svo litla peninga. En hún
var svo fátæk, bláfátæk ... Hún
dyttaði að fötunum hans, stoppaði
í sokkana lians ... Hún fékk leyfi
til þess arna. Það rumdi eitthvað í
honum út af þessu, en hann lét það
þó afskiptalaust. Henni þótti svo
vænt um að geta hlynnt að honum.
Múrarinn lá alltaf aftur á bak og
horfði upp í loftið, renndi augum
um herbergið eða horfði ekki á
neitt sérstakt — og aklrei leit hann
til hennar. Hún stóð þarna upp-
burðarlitil og kvíðin, þorði varla
að hreyfa sig, nema hvað hún bærði
rétt hljóðlaust hendurnar, sem
voru hnýttar og afmyndaðar af
erfiði áranna. Loks herti hún sig
upp og sagði:
— Er það nokkuð, sem þig van-
hagar um
Hún vissi ekki, hvað það gæti
helzt verið. En stundum kom það
fyrir, að hún gat þóknast honum
með eitthvað og það vakti henni
hamingjukennd. Hún var bara svo
ringluð og óróleg út af því, að hún
gæti ekki þóknast honum. Stöku
sinnum virtist honum það ekkert
á móti skapi, að hún dveldist da-
lítið hjá honum, hún horlði a
hann drekka ölið, sem hún kom
með. Það var indælt að mega sja
hann njóta þess; hún var reiðtibu-
in að hjálpa honum með hvað ein >
... Hafði hún nú látið flöskuna
þannig, að hann ætti auðvelt með
að ná til hennar? ... Oftast kink-
aði hann kolli og það táknaði, að
hún mætti fara. Henni varð svo
annt um þennan mann. í dyrun-
um leit hún um öxl, og umhyggj11'
semin lýsti sér í augnaráði hennar,
og það var eins og hana langaði
til þess að segja eitthvað . • • Svo
kinkaði hún kolli ...