Eimreiðin - 01.05.1966, Síða 47

BJ'lRGVÆTTUll BÓKASAFNARA
135
uni mörg tækifæri. Þannig hefur t.
d. safn Gunnars Hall hjálpað mörg-
nrn, bæði sem nýlega hafa byrjað
söfnun, og ekki síður hinum eldri,
en eins og allir vita, átti Gunnar
eitt allra stærsta einkabókasafn hér
á landi. Það var svo stórt og viða-
mikið, að honum tókst ekki að
selja það í heilu lagi. En á undan-
förnum árum hefur hann verið að
selja úr safni sínu vissa hluti, og
það hefur komið sér ákaflega vel
fyrir aðra safnara, því að það hefur
fyllt svo mikið upp vantanir hjá
þeim. En það er svo merkilegt, að
þótt Gunnar Hall sé búinn að selja
mikið úr safninu, á liann enn firn
bóka og blaða, og eiginlega finnst
mér ég ekki sjá neitt lát á hillun-
um hjá honum.“
— En hvað verður nú um öll
þessi einkasöfn, þegar tímar líða
°g sjálfir stofnendur þeirra og safn-
arar eru ekki lengur meðal vor?
>.Ég kvíði því engu. Þeir hafa
ekki unnið fyrir gíg. Ég lield að
þessi söfn verði aldrei grafin úti á
öskuhaugum, eins og kassi ekkj-
unnar forðum. Það eru sífellt að
físa upp nýjar og nýjar menning-
arstofnanir í þjóðfélaginu, sem
taka við svona söfnum, og svo
stækka bæjar- og sveitafélögin, og
þau jiurfa að eiga sér einhverja
menningarlega kjölfestu, og þá
mun fallegt og merkt bókasafn
ávallt þykja góður „repræsentant“.
Við höfum þegar dæmi fyrir okk-
ur um safn Þorsteins Þorsteinsson-
ar sýslumanns — Skálholtssafnið, —
safn Davíðs Stefánssonar í Davíðs-
húsi á Akureyri, sem ég teldi að
víssu betur komið sem deild í Amt-
bókasafninu þar, því að í Davíðs-
húsi verður það aðeins sýningar-
gripur, en fáum til nota. Ég hef
líka minnzt á safn Þorsteins M.
Jónssonar, sern ráðgert er að Kenn-
araskólinn fái til nmráða, og ekki
dettnr mér annað í hug en að bóka-
safn Þorsteins Jósefssonar lendi á
menningarlegum stað, þegar þar að
kemur. Það er áreiðanlegt, að slík
bókasöfn verða ekki vanmetin úr
þessu. Ekki dettur mér heldur ann-
að í hng en blaða- og tímarita-
söfn þeirra Böðvars Kvarans og
Ólafs Ólafssonar eigi vísan aðgang
x einhverjum menningarstofnun-
um þjóðfélagsins síðar meir, og
trúað gæti ég því, að þrátt fyrii
hið merka safn Þorsteins Þorsteins-
sonar í Skálholti, muni þjóðkirkj-
an eða aðrar stofnanir telja feng
að því, að eiga í bakhöndinni að-
gang að guðsorðinn í safni séra
Eiríks }. Eiríkssonar, séra Björns
Jónssonar í Keflavík og safni Ei-
ríks Einarssonar, og þannig mætti
lengi telja.“
Eitthvað á þessa leið fórust
Helga Tryggvasyni orð að lokum
í samtalinu við Eimreiðina. Þó að
hann sé nú sjötugur að aldri er
söfnunaráhugi hans samur og fyir,
og hann heldur ótrauður áfram að