Eimreiðin - 01.05.1966, Qupperneq 80

168
eimreidin
kúluskot úr riffli hjá æfðum skot-
manni. Og þótt Helgi Hjörvar væri
aðeins 18 ára, þetta umrædda vor,
þá átti hann þegar þessa glæsilegu
samtalsgáfu, og beitti henni af mik-
illi leikni. Er málsnilld hans og
fagurt málfar mér enn í minni frá
þessu kvöldi.
Að morgni var fagurt vorveður,
sólríkt og hlýtt. Leið ferðamanns-
ins lá frá Snorrastöðum niður að
sjó, út ströndina, eða sjávarbakk-
ana og yfir hrauntanga Eldborgar-
lirauns, og er þá komið að Litla-
lirauni, sem er næsti bær í vesturátt
frá Snorrastöðum. Leiðin milli bæj-
anna er rösklega klukkutíma gang-
ur.
Það kom eins og af sjálfu sér, án
þess nokkuð væri um það rætt, að
ég fylgdi ferðamanninum úr hlaði.
Liðið var að hádegi, er við lögðum
upp. Leiðin lá um þurrar eyrar og
melgötur niður með Kaldá niður
að sjónum. Við fórum okkur hægt,
tókum strax tal saman og tírni og
rúm kom okkur ekki lengur neitt
við. Nóg voru umræðuefnin, og
fróðleiksbrunnur samferðamanns-
ins ótæmandi.
Við Helgi Hjörvar áttum oft og
mörgum sinnum samræður á langri
ævi, síðan þennan sólbjarta vordag,
en ég er þess fullviss, þrátt fyrir
það, að ég hef ætíð metið hann
mikils, að aldrei hef ég litið upp
til hans jafntakmarkalaust og af
fölskvalausri virðingu og aðdáun,
eins og þennan vorbjarta dag, á
göngunni frá Snorrastöðum að
Litlahrauni. Og löngun mín til
skólagöngu mun hafa kviknað
þennan dag og logað innra með
mér, þar til tækifærið gafst til
skólagöngu fimm árum síðar.
Tvívegis hin síðari ár fór Helg1
Hjörvar með mér um Snæfellsnes
síðla í september, og eina ferð a
sama árstíma um Húnavatnssýslur.
Frá þessum ferðum á ég góðar
minningar um ágætan fornvin og
ferðafélaga, en tveir atburðir eru
mér þó minnisstæðastir frá þessuio
ferðum. Á Skagaströnd vorum við
einn dag. Við komum þar snenuna
morguns frá Blönduósi, en fóruffl
aftur að kvöldi. Á meðan ég var á
fundi með skólanefnd, fór Helgi
Hjörvar víða um kauptúnið. Það
fréttist því brátt um bæinn, hver
gestur var þar á ferð. Var þá hringt
til mín frá stjórn kvenfélagsins og
spurt, hvort við gætum ekki stanz-
að dálítið lengur, því að konurn-
ar viklu gjarna halda Helga Hjörv-
ar samsæti.
Hitt atvikið er mér minnisstætt
frá ferð okkar frá Hellissandi til
Ólafsvíkur framan undir Ólafsvík'
ur-enni í suðvestan roki og helh-
rigningu. Á aðra hlið okkar var
öskrandi brimaldan, en á hina hlið
ina ókleift bjargið, sem regnvatnið
fossaði fram af og hrun smástein 1
fylgdi vatnsflaumnum. Þetta stór-
brotna náttúrufyrirbrigði átti við
Helga Hjörvar. Hann teygði sig 111