Eimreiðin - 01.05.1966, Qupperneq 86

174
eimreiðin
bola svá at aldrei varð síðan mein at honum. (Hér er bæði öxin og
griðungurinn úr Eiríks sögu rauða).
19. kap. Hér segir frá för þeirra um vorið um jökla og bruna-
hraun. Komu sér þá vel járnskór þeir er Ólafur konungur hafði
gefið þeim öllum nema presti, er fljótt varð sárfættur. Varð Gestur
þá að bera „skráfinn þenna“, svo hann kæmist af fjallinu. „En er
hraunit þraut komu þeir at sjó fram, þar var hólmr stór fyrir landi;
út til hólntsins rif mjótt og langt — þurt um fjöru“, þar var Rakn-
arshaugur í hólminum.
20. kap. Haugbrotið. Gestr lét fara til at brjóta hauginn uffl
daginn. At kveldi höfðu þeir brotit glugg með atgangi prests, en
um morguninn var han gróinn sem áður. Brutu þeir dag annan,
en að rnorgni var sem fyrr. Þá vildi prestr vaka í haugbrotinu; sat
hann þar alla nóttina og hafði hjá sér vígt vatn ok róðukross; ok er
leið að miðri nótt sá hann Raknar ok var hann fagrbúinn; hann
bað prest fara með sér ok kveðst góða skyldn lians ferð gera, —
er hér hringr er ek vil gefa þér ok men.“ Engu svarar prestr og sat
kyrr sem áðr. Mörg fádæmi sýndumst honum, bæði tröll og vaettir,
fjandr ok fjölkunnugar þjóðir; sumir blíðkuðu hann, en sumir ógn-
uðu honum, at hann skyldi þá heldr burtu ganga en áðr. Þar þótt-
ist hann sjá frændr sína ok vini, jafnvel Ólaf konnng með hirð sinm
ok bað hann með sér fara. Sá hann ok at Gestr ok hans félagat
bjuggust og ætluðu í burt, ok kölluðu at Jósteinn prestr skyhb
fylgja þeim ok flýta sér burt. Ekki gaf prestr um þetta, og hvat
undrum sem hann sá, eða hversu ólmlega sem þessir fjándr létit,
þá kvámu þeir þó aldrei nær presti sakir vatns þess er hann stökkti-
í móti degi hurfu þesi undr öll af; kom Gestr þá ok hans menn til
haugsins. Ekki sá þeir presti brugðit urn nökkut." (Þetta ninn
vera langsamlega fyrsta dæmi þessarar þjóðsögu sem er algeng 1
þjóðsögum Jóns Árnasonar. Ekki veit ég hvort Einar Ól. hefur tek-
ið eftir því, en líklegt þykir mér það).
Þá létu Jaeir Gest síga í hauginn, en prestr ok aðrir héldu festi.
Fimmtigi faðmar voru niðr á haugsgólfit. Vafit hafði Gestr sik ffle
dúkinum konungsnaut, en gyrt sik með saxinu. Kertit hafði hann
í hendi sér ok kveiktist þat þegar hann kom niðr. Gestr gekk þ‘
upp í skipit slóðann með fimm hundruð rnanna, en er kertaljoSlt
kom yfir þá, þá gátu Jreir livergi hrært sik, ok blöskruðu augunum
ok blésu nösunum. Gestr hjó af þeim öllum höfuð með saxinu o '
beit J^at sem í vatn brygði. Rænti hann drekann öllu skrúði °k let