Eimreiðin - 01.05.1966, Qupperneq 91

Leihkúspistill
Eftir Loft Guðmundsson.
Leikárið 1965—66 reyndist að
ýtnsu leyti hið merkilegasta þá er
lauk, og er þá átt við það sem gerð-
lsl í leikhúsum höfuðstaðarins. Er
IT1ála sannast, að aldrei mun leik-
listin hafa staðið hér í slíkum
hlóma að því leyti til, senr með töl-
nm verður sannað — aldrei flutt
hér jafnmörg leikrit og á vegum
jafnmargra aðila, leiksýningar ver-
jafnmargar eða jafnmargir leik-
endur kornið fram á svið.
Hins vegar er það nú einn sinni
þannig, að stærðfræðilegt mat verð-
Ur heldur óraunhæft, þegar um list
er að ræða. Engu að síður má af
þessu ráða vaxandi leiklistaráhuga
1 höfuðstaðnum, bæði hjá veitend-
l>m og þiggjendum. Er ekki nema
R°tt til þess að vita, en þó getur
n°kkur hætta verið því samfara, þó
aÖ hún hafi varla gert vart við sig
enn. Síðustu árin hefur margt ungt
h>lk lagt stund á leiklistarnám,
fy«t hér á landi og síðan erlendis.
hegar heinr kemur aftur að loknu
n‘hni, vill það að sjálfsögðu hag-
nýta sér kunnáttu sína og þekkingu
í starfi. En þá rekur það sig á það,
að þau tvö leikhús, sem liér er um
að ræða, geta ekki veitt nema lil-
töhdega fáum af þeim mörgu, sem
við bætast árlega, tækifæri til þess.
Afleiðingin verður sú, að þetta
unga og áhugasama fólk stofnar
með sér leikflokka, sem reyna að
hola sér niður þar sem einhverjir
möguleikar eru á því að efna til
leiksýninga. Á meðan þetta unga
fólk er enn óþreytt og lifir og hrær-
ist í list sinni, geta slíkir leikflokk-
ar haft þýðingarmiklu hlutverki að
gegna, því að ungu fólki er það
eiginlegt að ryðja farveg nýjum
straumum af dirfsku og dugnaði.
En — þegar þreytan fer að segja til
sín, sem oftast verður heldur fyrr
en síðar við óhentugar aðstæður og
upp og ofan skilning þeirra, sem
listarinnar eiga að njóta, er hættan
á næsta leyti — að leiklistarfólkið
fari að slaka á kröfunum, velja við-
fangsefnin iremur með tilliti til
þess hvað áhorfendurnir vilja sjá
og heyra, heklur en listrænt gildi.
Á þessu ber þó ekki enn, eins og