Eimreiðin - 01.05.1966, Qupperneq 96

Jakob Thorarensen: NÁTTKÆLUR.
Helgafell. Reykjavík 1966.
Ekki mundi það hafa koinið íyrir
áður, að íslenzkt skáld sendi frá sér
bók með nýjum ljóðum á áttræðisaf-
mæli sínu, en ég varð þess ekki var, að
neinn yrði liissa, þegar sú fregn barst
út meðal bókabéusa í Reykjavík á
áliðnum vetri það herrans ár 1966, að
von væri á nýrri ljóðabók frá Jakobi
Thorarensen, og vel hefur bókinni
verið tekið, án þess að þar hafi komið
til nokkur linkind við hið áttræða
skáld.
Nii mundi þess vart að vænta, að
ný og sérstæð afbrigði hefðu vaxið í
liugartúnum Jakobs, síðan þar tók að
gæta „hrímnótta" að dómi hans sjálfs,
en víst er um það, að vaxið hefur
þar af gömlum rótum kjarngresi, sem
staðizt liefur „náttkæluna". Hið kald-
ræna og lítið eitt hrjúfa raunsæi lians
hefur ekki kalið í toppinn, og enn
sjáum við, að út hafa sprungið hin
sérkennilegu og fágætlega förvuð blóm
kímni hans. Þær jurtir, sem bera þau,
eru og sanníslenzkar, vanar frosti og
fjúki, skyndilegum hlákum, áhlaupa
hretviðrum og frostgeisingi, svo að
þeim fer ekki eins og hinum erlenda
heggi, sem skáldið kveður um í þess-
ari bók sinni:
„En sólstutt eru hér sumrin flest,
því situr við það — hann skartbýst
eigi-
Þótt sumir snupri þann glæsta gest’
hann gegnir því fáu, en blikna sest
og liallast blómlaus að haustsins vegi-
„Náttkælunnar" verður einkuni vai
á þann liátt í þessari ljóðabók skálds
ins, að hugur hans hvarflar aftur °S
aftur að þeirri óræku og óhjákvasrni
legu staðreynd, að nú er mjög tekið a
hausta á hans ævivegi og viðbúið, a
ekki sé ýkja langt til vetrarkoniu. Og
víst verður lesandinn þess vís, a
þrátt fyrir það, þótt sumar skáldsins
sé orðið langt og að hvort tveggja
sé, að hann liafi þar margra glaði’1