Eimreiðin - 01.04.1973, Blaðsíða 25

EIMREIÐIN
að vera vel pússaður og það má engin rispa vera í kvikasilfrinu,
sagði hún. Ég heyri oft einkennilegar raddir, þegar ég er ein
heima. Og svo rödd guðs i speglinum. Ég lief aldrei séð þennan
spegil, sagði liún, en hann hlýtur að vera einhvers staðar í
svefnlierberginu.
Hún andvarpaði. Sagði að enginn vildi hjálpa sér. En það
væri verst að fáir tryðu þvi sem liún segði. Samt væri það allt
satt og rétt. Hún sagði að presturinn hefði lofað að taka málið
í sínar hendur. En hann er svo hægur, bætti liún við. Og svo er
hann alltaf með hugann við ómerkilega liluti. Hann segist aldrei
hafa heyrt guð tala í speglinum sínum. Þetta getur varla verið
góður prestur. Og ég treysti honum ekki almennilega.
Ég spurði hvort hún gæti ekki snúið sér til annars prests. Hiin
varð döpur í bragði, allt að því hrygg. Iiún liristi höfuðið. Og
bætti við að Sálarrannsóknarfélagið, KFUM, aðventistar og
Hvitasunnusöfnuðurinn kæmu ekki til greina. Þeir hefðu aðra
spegla, heyrðu aðrar raddir, sæju aðrar myndir, aðra guði en
hún. Það væri þá helzt Hjálpræðisherinn eða vottar Jehóva.
Nú stóð hún upp. Hún sagði að ég yrði að koma með sér lieim
í svefnherbergið, hlusta á raddirnar og horfa í spegilinn. En hún
yrði alltaf að fara úr öllum fötunum til að heyra þessar raddir,
113