Eimreiðin - 01.04.1973, Page 26

EIMREIÐIN
ég mætti ekki taka það illa upp. Ef ég gæti ekki komið mundi
hún hringja til mín seinna. Ég sá að nú var úr vöndu aS ráSa.
Ég sagðist mundu senda til hennar prest sem ég þekkti. Hann
væri vanur að lilusta á svona raddir með konum á hennar
aldri. Þá létti henni. Hún varð glöð i bragði. Sagði að sér værl
alveg sama, hvort ég kæmi eða liann. Svo kvaddi liún og fór.
Ég horfði á eftir henni, liorfði á rauðu kápuna með dökka ref-
skinninu og undraðist, eins og segir í Biblíunni.
Við sögu þessa er ekki öðru að bæta en því að ég liringdi
i prestinn. Mér fannst liún hjálpar þurfi. Hún hefur ekki heim-
sótt mig aftur og ekki hringt. Ég reikna með, að presturinn
hafi farið heim til hennar. Og kannski hafa þau hlustað sam-
an á raddirnar í svefnherberginu.
HASS
Hún stóð í dyrunum. Ég spurði eftir manninum liennar. Slór
hundur kom urrandi og horfði á mig. Maðurinn minn? sagði
hún. Svo hristi liún höfuðið og hundurinn hristi höfuðið. Veiztu
ekki að hann er á spítala, sagði hún. Augu hennar voru í'jarlæg
og gagnsæ, raunar einungis tóttir í beinagrind. Ég sá ekkert
nema gagnsætt tóm þegar ég horfði á liana, og mér varð ljóst,
að hún gekk ekki heil til skógar. Maðurinn minn er á spítala,
endurtók hún og leit á hundinn, en mér dettur ekki í hug að
velta vöngum yfir því, þótt blessaður hundurinn sé sárlasinn.
Hann er með eittlivað í þvaginu og liggur á spítala. Ég verð
114