Eimreiðin - 01.04.1973, Síða 27

EIMREIÐIN
að senda liann til dýralæknis. Mikil lifandis ósköp kvíði ég
fyrir að missa hann.
Ég kinkaði kolli. Það skiptir ekki máli, sagði ég. Skiptir ekld
máli? Augun í henni urðu eins og tvær glærar kúlur, svo breytt-
ust þau í gráhvít, ógagnsæ vögl, sem störðu á mig. Það skiplir
nú líklega máli, eins og hann hefur verið vondur við mig í
seinni tíð. Veiztu ekki hvað hann er vondur við mig? Hann
segist niundu drepa mig ef hann væri ekki svona hræddur um
að ég gengi aftur. Hann skammar mig á hverjum einasta degi
og svo leggjum við kapal. Fyrst legg ég kapal og svo leggur
hundurinn kapal. En hvað er þetta þarna? Hún benti á þröst,
sem skoppaði í snjónum og lijó nefinu í rauð herin af
reynitrjánum. Merkilegt livað hagamýsnar eru farnar að gera
sig heimakomanar í garðinum mínum, sagði liún. Skellti svo á
mig liurðinni og við stóðum silt livoru megin við þröskuld ó-
líkra heima.
TIL SJOS
Vinur minn, gamall rithöfundur, sem af einhverjum ástæð-
uni hafði meira gaman af að geyma það sem liann skrifaði en
birta það, arfleiddi mig að nokkrum gulnuðum blöðum, sem
mér voru afhent við lát hans. Aldrei hef ég fengið neina skýr-
ingu á því, hvers vegna hann vildi að ég eignaðist þessa gulu
snepla. Ég vona að ég' brjóti engan trúnað, þó að ég láti fara
hér á eftir dálitla frásögn, sem hann hafði skrifað og látið mér
eftir. Frásögnin er með mörgum útstrikunum. Hann hefur haft
mikið fyrir því að stytla liana niður í næstum því ekki neitt. En
leiðréttingar hans, útstrikanir og breytingar fara einkar vel við
gulnuð hlöðin. Ég dreg þá ályktun af handritinu, að liann hafi
skrifað það ungur, en af einhverjum ástæðum ætlað mér það
hlutskipti að birta frásögnina. Með hlýjum huga hugsa ég til
þessa gamla rithöfundar, vinar nn’ns. Mér hefur dottið í hug,
að frásögnin sé einhvers konar áminning til min, en ég veit það
ekki. Hún er svohljóðandi (í liandritinu er „hann“ einkenndur
ineð upphafsstöfunum K. Þ.):
Hann sat á gömlum snjáðum legubekk. Reykti pípuna sína
án afláts. Leit ekki einu sinni upp, þegar ég gekk hljóðlega inn
i lierbergið. Ég heilsaði honum.
Sæll verlu, sagði ég.
Já, sagði hann.
Þú ert ekki hætlur, sagði ég.
115