Eimreiðin - 01.04.1973, Side 29

EIMREIÐIN
orðin löng bið. Aldrei datt mér í hug, að ég ætti eftir að ná höfn
á nærbuxunum. En heyrðu. Ætlaðirðu að tala eitthvað við mig?
Það er ómögulegt. Ég er ekki lengur hér.
Og nú horfði hann fast í augun á mér.
Það er langt síðan ég var hér Ég er löngu farinn. En ég veit
ekki hvert.
Svo hrópaði hann:
Hart í stjórn.
Ég bætti á kolum. Hann leil til lofts. Hann var tekinn við
stjórninni. Hann steig ölduna og herbergið hreyttist í stjórn-
klefa.
Það verður enginn verri, þótt liann vökni, sagði hann. Hann
benti, leit svo á mig og sagði: Við erum að fá'ann. Hrópaði svo,
hvaða drulluhast er þetta! Segðu mönnunum að standa sína pligt.
Hver er að koma? Hvaða djöfulsins skruðningar eru þetta?
Hurðin var opnuð, hægt. Og hrukkótt kvenmannsandlit gægð-
ist inn.
Hvur djöfullinn er þetta, hrópaði hann, ert þú nú komin og
það hér í miðri hrotunni. Veiztu ekki hvar við erum, manneskja.
Varstu eftir í lúkarnum? Það er ekki meiningin, að þú sért um
borð alla daga.
Konan horfði döpur á mig, liristi höfuðið. Þetta er ekki í
fyrsta skiptið, sagði hún.
Hvur fjandinn er þetta, sagði hann. Við erum að drep‘ann.
Drep'ann, spurði konan afsakandi.
Já, hann . ..
Ég ætlaði að útskýra þetta fyrir henni, en hún sagði mæðu-
lega:
Þetta er ekki i fyrsta sinn.
Út með þig, skipaði hann, og handaði henni hurt með pípunni.
Þegar hún var farin, spurði hann grafalvarlegur.
Hvernig getur hún gert manni þetta, að læðast niður i lúkar
og dúkka svo upp, þegar verst gegnir?
Við erum. .. Ég ætlaði að svara einhverju, en liann greip
fram í.
í höfn? spurði hann dapur.
Já, sagði ég.
Ég vissi þetta alllaf, sagði hann. Aldrei getur maður fengið
að lifa ævintýrið á enda.
Það var eins og bráði af honum. Hann lagðist aftur fyrir og
lokaði augunum, eins og hann horfði út i eitthvert ósýnilegt tóm,
sem biði hans.
Bættu á eldinn, sagði hann.
117