Eimreiðin - 01.04.1973, Síða 30

EIMREIÐIN
MOLD UNDIR MALBIKI
Ilann kemur stundum til mín. Einungis þegar verst gegnir,
segir hann. Ég rétti honum 10, 20 eða 30 krónur. Alltaf ætlar
hann að kaupa sér mat fyrir peningana, aldrei áfengi. Aldrei
hef ég séð saklausari augu en þegar hann fullyrðir að „áfengi
kemur ekki til greina. Ég er liættur.“
Þeir kalla hann Tobha í bikinu. Hann er ungur maður (mér
finnst hann ungur, af því hann er á aldur við mig), fremur
luralegur, gengur alltaf í bláum samfesting og óreimuðum stíg-
vélum. Einlivern tíma hjó hann í tjaldi, heyrði ég — í úthverfi
borgarinnar. En ekki veit ég sönnur á því. Einu sinni birtist í
dagblaði áskorun „til mannsins, sem tók myndavélina í verzl-
uninni og hann beðinn að skila lienni á sama stað, svo að lög-
reglan þurfi ekki að hafa afskipti af málinu.“ Hann gerði sér
sérstaka ferð til mín. Ég stal henni ekki, sagði liann. Ég er ekki
fæddur í gær. Heldurðu að ég hafi stolið henni? Af hverju
heldurðu að það Iiafi verið ég. Og livar er hún þá? Líttu í vas-
ana. Þarna sérðu! Hann horfði bænaraugum á mig. Ég klapp-
aði á öxlina á lionum. Auðvilað stalstu ekki myndavélinni,
sagði ég.
Daginn eftir var hann tekinn í miðbænum fyrir að reyna að
selja þessa sömu myndavél.
Hann liverfur mér stundum í langan tíma. Eftir myndavélar-
þjófnaðinn, skrifaði Iiann mér bréf. Það var svona: „Kjæri
hcrra Matthías Jóhannesson. Þú hefur stundum vikið að mér
auri. Ég leifi mér að senda þér miða í happdrætti DAS og
óska eftir því, að þú endurníjir þá fyrir mig og greiðir sjálfur
kosnaðinn. Nú er svo langt síðan ég hef kvabbað á þér, að ég
vonast til, að þú sjáir þér þetta fært. Og þar sem hér er ekki
um drykkjupeninga að ræða, treisti ég á hjálpsemi þína.
Þinn einlægur 65450—39789.“
Ég þóttist þess fullviss hver álti þetta nafnnúmer. Og nokkr-
um dögum síðar hitti ég hann í miðbænum. Hann kom bros-
andi til mín, rétti mér höndina og sagði: Þú endurnýjaðir fyrir
mig. Þakka þér fyrir. Ég hef aldrei unnið neitt, og mér hefur
aldrei dottið í hug að ég geti unnið i happdrætti. Þess vegna
spila ég. Svo kvaddi hann. En ég fór að liugsa um lánleysi
hans. Hann var ekki bara Tobbi í bikinu. Undir malbikinu er
niold, jarðvegur. Ég fór að velta fyrir mér, hvað hægt væri að
gera fyrir hann en sá enga leið. Svo liðu vikur og mánuðir. Við
hittumst öðru hverju. Hann var aldrei einn, Bakkus var jafn-
118