Eimreiðin - 01.04.1973, Qupperneq 43

EIMREIÐIN
stöðum og sæta opinberlega háði og spotti tillitslausra heimsk-
ingja. En þá hefur einnig þolgæði þeirra verið fullreynt. Þegar
börnin liafa verið skírð, rofnar venjulega með öllu sambandið
milli kirkjunnar og barnanna, eftir það eru allar leiðir gjör-
samlega lokaðar, sem leitt geta til uppeldis i trú. Þeim eru lok-
aðai- dyr til virkrar þátttöku í guðsþjónustum, stundum eru þau
einnig útilokuð frá því að ganga til altaris og þeim er jafnan
meinað að vera viðstödd guðsþjónustur6. Þegar við sviptum
börnin möguleikum á að skvnja guðsþjónustuna með einstæðu,
bimnesku sakleysi bernskunnar, rænum við börnin okkar því,
sem aldrei er unnt að vinna aftur á fullorðinsárum, og sem
þeim verður jafnvel aldrei ljóst, að þau bafi farið á mis við.
Rétturinn til að viðhalda trú forfeðranna er afnuminn, réttur
foreldranna til að ala barn s'tt upp eftir þeirra eiginj lífsvið-
horfum er fallinn úr gildi — og þér biskupar kirkjunnar hafið
í auðmýkt sætzt við slíkt ástand, þér eruð meira að segja for-
svarsmenn þess, fyrst þér teljið vður sjá ósvikin merki trú-
frelsis, — og þá í hverju? Varla í því, að við skulum þurfa að sjá
af lijáþiarvana börnum okkar — ekki í hendur hlutlausra manna
heldur til að sæta guðleysisáróðri og það hinum frumstæðasta
og samvizkulausasta sem um getur. Varla í því, að ungmennin
sem þannig eru svipt rótfestu i kristindómi (hugsið ykkur ef
áróðurinn nær að spilla þeim), eiga ekki annarra kosta völ til
siðferðilegs uppeldis, en að þræða þröngt einstigi milli minnis-
bóka áróðursmannanna og hegningarlaga.
Það er of seint að harma liðna hálfa öld, og ég mun ekki
ræða það, livernig mætti leysa samtíðina úr ánauð, en hvernig
getum við bjargað framtíðinni, þeirri framtíð, sem börnin í dag
munu skapa? Þegar allt kemur til alls mun sönn og innilegasta
liamingja landsins ráðast af því, bvort hnefarétturinn fær end-
anlega skotið rótum í hugskoti þjóðarinnar, eða hvort kraftur
réttlætisins megnar að brjótast út úr myrkvuninni og bera
birtu að nýju. Getum við endurlífgað, þó ekki væri nema fá
kristin einkenni í dagfari okkar, eða munurn við glata þeim að
fullu og láta leiðast af kaldrifjuðum röksemdum sjálfsbjargar-
viðleitni og eiginhagsmuna?
Könnun á sögu Rússlands síðustu aldir færir okkur heim
sanninn um, að hún hefði orðið ólíkt mannúðlegri, ef kirkjan
liefði ekki afsalað sér sjálfstæði sínu, og ef þjóðin hefði hlust-
að á rödd hennar eins og t. d. hefur orðið reyndin á i Póllandi.
Ku því miður hefur það ekki orðið hlutskipti okkar um langan
aldur. Við höfum sifellt verið að glata meiru og meiru af hinni
björlu, siðgæðislegu, krislilegu fyllingu, sem i þúsund ár var