Uppeldi og menntun - 01.01.1995, Síða 111

PÁIMI AGNAR FRANKEN
lífskapphlaupið hefur
preytt
mig
nógu lengi
sé ég hvílu mína
í hillingum
sé jafnvel
kvistina í lokinu
þegar
ég skelli.
(Ljóðdrekar III 1992:39)
Seinni hluti unglingsáranna ber að jafnaði nokkuð annan svip. Persónuleikinn er í
hröðum þroska og sjálfsmyndin er smám saman að öðlast stöðugleika. Þetta er það
tímabil þegar skoðanir, hugsjónir og viðhorf til lífsins og tilverunnar taka að
mótast. Áhugamál breytast og hugsun um framtíðina, lífið og atvinnu fer að skipta
miklu máli.
Úr ljóðunum má oft lesa vissan trega eða nostalgíu sem fylgir því að fullorðn-
ast. Unglingarnir sakna þess frelsis og áhyggjuleysis sem einkennir barnæskuna:
Hugsjón
Ég var ungur, en samt gamall.
Lítill en jafnframt stór.
Ég var 19
Blokkirnar störðu á mig út um
rúðurnar sem eitt sinn höfðu
verið op.
Op inní ævintýraheim litla stráksins
sem pó var stór
Húsin risu uppúr mýrinni með
miklurn hraða en samt tók pað
sinn tíma
Ég var 19, horfði á breytingarnar á
leið minni um hverfið.
(Ljóðdrekar II 1991:52)
Umhverfið fer nú smám saman að hafa mun meiri mótandi áhrif og veröld
unglinganna færist út fyrir heimilið og fjölskylduna. í raun er það svo að mörgum
unglingum verður það kappsmál að losna undan áhrifum foreldra og er það liður í
sjálfstæðisbaráttu þeirra. Vandamálið er oft það að unglingurinn þarfnast stuðnings
109