Iðunn - 01.11.1884, Qupperneq 7

Breiðu herðarnar. 229
gula með grænbrúnu toppfjaðrirnar, sem mér þótti
svo einstaklega vænt um—hann svalt í hel, en það
var ekki af því að mín misti við, nei, þvert á móti,
það var jeg sem var þess valdur, og jeg skelfist enn þá
í huganum, þegar jeg minnist næturinnar eptir síð-
asta daginn sem fugltetrið lifði, þegar hann í hinzta
sinni spriklaði litlu fótunum sínum upp í loptið. Jeg
var við því búinn, að nú kæmi djöfullinn og sækti
iuig, og hafði samið mér bænarkorn til að ákalla
miskunn hans; mig minnir hún byrjaði svona:
“Djöfull minn góður!«
Ef nú inir heiðruðu herrar skyldu spyrja mig, í
hverju mfn voðalega vonzka hafi verið fólgin, þá veit
jeg ekki að svo stöddu, ef satt skal segja, hverju jeg
á að svara.—það var reyndar stöðugur vani minn í
skólanum að vera við endann á bekkjunum, og
reyndar kom ekki svo á mig við latínskar æfingar,
að villurnar yrðu ekki hjá mér milli tíu og tuttugu
að minsta kosti; mér var ómögulegt að komast hjá
því, þó jeg hefði átt líf mitt að léysa,-—þetta skal jeg
nú raunar fúslega játa; en það voru sumir piltar,
sem bæði voru heimskari og latari en jeg, og þeir
fengu þó ekki helminginn af þeim höggum, sem jeg
fékk, og spáði enginn fyrir þeim, að þeir mundu
aldrei verða að manni. Ekki hafði jeg heldur ílt
hjartalag; jeg held nærri því jeg megi segja, að jeg hafi
huft gott hjarta og ef til vill of gott, eptir því sem
heimur þessi gerist; helmingurinn fyrir víst af
heimskupörum mfnum var af hjartans togaspunninn.
'feg kom treyulaus heim, af því jeg gaf hálfnöktum
förupilti treyu mína, jeg sá, því er það, að hann gaut
fd hennar öfundar augum ; einusinni keyrði vagn
yfir mig af því jeg ætlaði að forða barni, sem var að