Iðunn - 01.11.1884, Qupperneq 23

Breiðu herðarnar.
245
Jeg er nú svo gerður, að mér er lítið gefið um
þras og illdeilur, og sérstaklega hef jeg alténd haft
megna óbeit á þessu óskynsamlega rifrildis gargi.
þar við bættist, að skiphérrann hafði fortakslaust
rangan málstað og ekkert fram að færa mót inni
Ijósu og greindarlegu máls útlistun Jágers annað
en eintómar hótanir og fúkyrði. því lengur sem jeg
heyrði þrjótinn ólmast og garga, því andstyggilegri
varð hann í mfnum augum, og þegar hann loksins
fór að færa sína dónalegu hnefa upp undir fálka-
nefið hans Jágers, sem var gamall maður og auðsjá-
anlega óhraustur, og farinn að blikna upp í framan
af angist—já, þá er það sannast að segja að þolin-
mæði mín var á enda. Jeg stóð upp og gekk fram
að dyrunum, og gaf þorparanum í skyn með lát-
bragði og bendingum, að okkur væri ekki lengur
nein sérleg þægð í persónulegri nærveru hans. Skip-
herrann varð öskubálvondur og lét svo óðslega, að jeg
varð hálfhræddur um gamla manninn þar scm hann
sat nábloikur á stólnum sínum og skalf eins og hrísla.
Fór jeg þá og þreif yfrum axlir skipherrans, kreisti
handleggina að kroppnum svo fast sem jeg gat og
bar hann síðan bröltandi og grenjandi í fangi mínu,
út um dyrnar, gegnum fordyrið og fram á riðið. þar
lagði jeg hann niður og greiddi svo eptir beztu föng-
um fyrir för hans ofan tröppurnar. þegar hann var
oltinn niður fyrir neðsta þrepið stóð hann upp aptur
°g fór út úr húsinu bölvandi og ragnandi, en jog
gékk aptur iun í skrifstofuna, læsti dyrunum á eptir
^ér og sagði: »Svona, nú held jeg við getum haldið
afram samtali okkar, og þurfum við víst ekki að ótt-
ast að við verðum truflaðir í annað sinn».
í?að þori jeg að segja, að þó jeg yrði hundrað ára