Iðunn - 01.11.1884, Qupperneq 35

Snarræði af stúlku. 257
»Æ, hvað er þetta, hafið þjer meitt yður?« spurði
Ebba.
»Já, jeg datt út itr rúminu í nótt«.
»það var ljóta slysið ; annars höfum við ekki átt
sjerlega væra nótt heldur. Við máttum berjast við
ferlega vofu, og komum henni á ílótta að lokum
við illan Ieik. Sálin rauk út um dyrnar, en hjer er
hýðið ; því hjeldum við eptir«. Og hún rjetti fram
hvítan vöndul.
»Hver þremillinn er þetta?« mælti húsbóndinn.
»Heyrið þjer, laga-júristi: svéi mjer ef jeg tók ekki
betur eptir en að það vantaði aðra rekkvoðiua í
rúmið hjá yður í morgun, þegar jeg kom inn að
kalla á yður».
Nú varð hlátur rnikill og spurningar. Loks varð
sakadólgurinn að gera játningu sína. jpví rjeð hlut-
kesti, að hann skyldi gera draugaganginn í þetta
skipti.
Eptir þennan atburð urðu hiuar ungu meyjar, er
höfðu reynzt svo hugprúðar, ekki varar við neinn
draugagang. þau nutu nú öll ótæpt þeirrar ánægju
og glaðværðar, sem skemmtilegt sveitalíf getur í tje
látið á sumrin.
jpað fór hjer sem optar, að það af þessu fólki sem
helzt vildi vora saman, þá atvikaðist það einhvern
voginn svo, að það lenti optast nærsaman. Hvað sem
farið var, hvort heldur var ekið, gengið, riðiö eða farið
á bát, þá mátti jafnan sjá son húsbóndans við hlið
Ebbu, en sjálfsagt hlutskipti lagamannsins að lijálpa
Láru á bak eða upp í vagninn eða út í bátiun.
Læknisfræðingurinn stundaði sjálfan sig og tóbaks-
pípu síua; sjer í lagi lagði hann mikla álúð við píp-
Iðunjj. I.
17