Iðunn - 01.11.1884, Page 43

Snarræði af stúlku, 265
izt af landi burt. Hann hafði orðið þess áskynja,
að húsráðandi mundi hafa milda peninga undir
höndum um það leyti, sem opt bar til ; hann soldi
mikið af hestum og nautum. Hann vissi, að pen-
ingarnir voru geymdir í skrifstofu hans, en hún var
einmitt f sama endanum á húsinu sem turnklefinn.
Hann var nýkominn inn þangað, þegar hann heyrði
stúlkurnar koma upp stigann, og hafði þá eigi sjeð
annað ráð vænna en að fela sig undir rúminu. Hann
var hið mesta illmenni, og feilaði sjer ekki við að
játa, að hefði hann orðið þess áskynja, að þær hefðu
orðið varar við sig, mundi hann hafa skilizt svo við
þær, að þær kynnu eigi frá tíðindum að segja. —
Hann hafði viljað komast af landi burt, og þarna
var hann kominn í bezta færi til að ná sjer í fje til
þess. Hann hafði sí og æ á vörum voðalegustu böl-
bænir yfir stúlkunni, sem hafði ónýtt ráð haus og
komið honum í tukthúsið aptur.
I þessari löngu legu varð hár Ebbu hvítt sem
mjöll. Hún hresstist á endanum nokkurn veginn
að Ifkams burðum, en varð aldrei jafngóð á geðs-
munum. Hún þjáðist af sífelldri hræðslu og kvíða
og sá hinar voðalegustu ofsjónir, og klifaði sí og æ
á hinu sama, að hún bað sjer verndar fyrir illmenn-
inu, sem sæti um líf sitt. Hún þóttist sf og æ og
alstaðar sjá sama andlitið, fölleitt og svartskeggjað
og með svörtu glórurnar.
Henni batnaði ekki, hvað sem til var reynt. Loks
var farið með hana á Bidstrup, og þar var hún í
mörg ár.
|>að var leitað allra bragða að friða hana. Henni
var sagt, að illmenuið, sem henni ^tóð þessi skelfi-
lega ógn af, væri nú allt af í fjötrum og gæti því