Ægir - 01.09.1951, Síða 57

Æ G I H
265
gerSa á árinu 1950, enda þótt menn gætu
ýmislegt af þeirri reynslu lært, sem þar
fékkst. Má telja vist, að áframhald verði á
útgerð íslendinga við Grænland og senni-
lega í vaxandi mæli, þótt ekki hefði orðið
úr því á þessu ári.
í Vestfirðingafjórðungi nam saltfiskfram-
leiðslan alls 2 050 smálestum, og var það
um 300 smálestum minna en þar hafði
verið framleitt árið 1949. Á ísafirði var
framleiðslan mest eða um 992 smálestir,
og mun að mestu hafa komið frá togaran-
um, sem þaðan er gerður út. Næst kom
Bolungavík með 310 smálestir og Önundar-
fjörður með 116 smálestir, Hólmavík með
124 og Drangsnes með 109 smálestir, en
aðrar veiðistöðvar voru þar fyrir neðan og
flestar með mjög lítið xnagn. Er í mörgum
hinna minni veiðistöðva aðeins um útgerð
smærri vélbáta að ræða og framleiðslan því
litil.
í Norðlendingafjórðungi var framleiðsl-
an nokkuð meiri nú en veiúð hafði árið áð-
ur eða alls 4 154 smálestir á móti 3 238
smálestum. Mest var framleiðslan á Siglu-
firði eða 822 smálestir og lconi að mestu
frá togaranum, sem þaðan var gerður út, en
hann var nokkurn tíma á saltfiskveiðum.
Næst kom svo Dalvík með 697 smálestir, þá
Akureyri með 456 smálestir. Á Akureyri
var að mestu um að ræða togarafisk, sem
togararnir þaðan lögðu upp. Aðrar veiði-
stöðvar, er fengu nokkurt saltfiskmagn,
voru Skagaströnd með um 399 smálestir,
Hrisey með 339 smálestir, Ólafsfjörður
uieð 324 smálestir og enn aðrar með minna
magn.
í Austfirðingafjórðungi var saltfiskfram-
leiðslan 3 641 smálest, en það var tvöfalt
nieira en verið hafði árið áður, og kom
aukningin að mestu frá togurunum, en
einnig nokkuð frá bátaflotanum. f Nes-
kaupstað var framleiðslan mest, 1 102 smá-
lestir, og var það að mestu leyti frá tog-
urunum. Hornafjörður var næstur með
760 smálestir, cn meginhluti þess báta-
fisks, sem þar kom á land, var að þessu
sinni saltaður, en svo hafði ekki verið áður,
þar sem mestur hluti fisksins hafði ýmist
verið fluttur út ísvarinn eða jafnvel flutt-
ur nýr til þeirra staða á Austfjörðum, þar
sem hægt var að taka á rnóti honum í
frystihús. Þá var Seyðisfjörður næstur með
536 smálestir og var það að langmestu leyti
frá togaranum, sem þaðan er gerður út. Á
Fáskrúðsfirði nam saltfiskframleiðslan 277
smálestum, og var það allmikið minna en
verið hafði árið áður, enda var al'li á báta,
sem þaðan voru gerðir út, yfirleitt mjög
tregur á árinu. Á Djúpavogi nam saltfisk-
framleiðslan 266 smálestum, en á Stöðvar-
firði 225 smálestum, og var þetta allveru-
lega meira en verið hafði árið áður á báð-
um þessurn stöðum. Á öðrum stöðum aust-
anlands var sallfiskframleiðslan minni og'
surns staðar rnjög lítil, enda útgerð víða
þar lítil og stopul og aflabrögð auk þess lé-
leg á sumrinu 1950.
Undanfarin ár eða frá því fyrir styrjöld-
ina hefur meginliluti þess fisks, sem fram-
leiddur hefur verið í salt, verið fluttur út
blautur eða óverkaður. Var þetta mikil
breyting frá því, sem var fyrir styrjöldina,
þegar langmestur hluti saltfisksins var
verkaður áður en hann var fluttur út. Hef-
ur mönnum lönguin verið það ljóst, að slíkri
breylingu þyrfti að koma á aftur, þar sem
ekki væri eðlilegt að flytja saltfiskinn út
óverkaðan. Var það hvorttveggja, að fyi-ir
fiskinn þannig fæst að sjálfsögðu mikið
lægra verð en ef hann er þurrkaður og einn-
ig hitt, að ýmsir markaðir vilja helzt ekki
eða alls ekki fá fiskinn öðruvísi en þurrk-
aðan. Hins vegar var það ljóst, að ýmsir erf-
iðleikar voru á því að koma á saltfiskverk-
un á nýjan leik við þær breyttu aðstæður,
sem orðnar voru frá því fyrir styrjöldina.
Kom það hvorttveggja til að óvíða voru til
fiskreitir, sem aðallega voru notaðir áður
til þess að þurrka fiskinn á, og einnig var
allur lcostnaður við verkun fisksins með
þeim aðstæðum, sem áður voru þekktar,
orðinn það mikill, að talið var mjög mikl-
um erfiðleikum bundið að framleiða verk-