Tímarit lögfræðinga - 01.04.1954, Blaðsíða 27

andi lögum, hvort yfirvaldsúrskurður um févíti sé aðfarar
hæfur.1) Þar rís því sú spurning, hvort aðfarar megi beið-
ast samkvæmt févítisúrskurði yfirvalds, eða hvort áður
þurfi staðfesting dómstóls að undangenginni venjulegri
málssókn. Hér er því miður ekki fyrir hendi nein almenn
lagaregla, sem veiti svar við þessari spurningu.2) Með
hliðsjón af 4. gr. aðfararl. og 55. gr. alm. hegnl. verður að
telja, að yfirvaldsúrskurður um févíti sé aðfararheimild,
enda myndi hann ella oft verða lítilsvirði. Virðist sá skiln-
ingur hafa hlotið staðfesting dómstóla, sbr. áðurnefndan
dóm í Hrd. XIV bls. 339, en í húsaleigul. var ekki tekið
fram, hvort úrskurður húsaleigunefndar um dagsekt-
ir, væri aðfararhæfur. Þessi skipan virðist og al-
mennt ekki varhugaverð, þar eð gerðarþoli getur kom-
ið að vörnum fyrir fógetadómi, ef hann telur aðfararheim-
ildinni áfátt, eða að yfirvaldið hafi farið út fyrir embættis-
takmörk sín, sbr. 60. gr. stskr. Ekki er útilokað, að hér
geti skipt máli, hvaða yfirvald hefur tekið ákvörðun um
févíti.
3. og 4. mgr. 52. gr. alm. hegnl. verður vafalaust beitt
um févíti. Innheimta þess með aðför fer því eigi fram, ef
hún mundi hafa í för með sér tilfinnanlega röskun á hög-
um skylduþegns eða manna, sem hann framfærir. Greiðslu
févítis verður ekki krafizt úr dánarbúi skylduþegns, né
hjá nokkrum öðrum en skylduþegni sjálfum.
Ef févíti greiðist ekki, kemur til afplánunar þess. 1 2.
mgr. 55. gr. alm. hegnl. segir: „Dagsektir skal afplána í
varðhaldi, og ákveður fógeti varðhaldstímann. Fer um
1) Sbr. t. d. ]. 29/1895, 1. 53/1935, 17. gr. 1. 57/1921, 1. 12/1922, 2. mgr.
38. gr. sveitarstjórnarl., 11. gr. 1. 50/1941 og 16. gr. 1. 61/1931.
2) Sbr. hins vegar í Danmörku 17. gr. Ikrafttrl. frá 15. apríl 1930, en
hún er svohljóðandi: „Er det ved Dom eller ved Afgörelse af administrativ
Stats- eller Kommunal Myndighed under Tvang af en löbende Böde paa-
lagt nogen at opfylde en forpligtelse mod det offentlige, blever det Belöb
af Böden, som ikke betales eller indkommer ved Inddrivelse gennem Ud-
pantning efter vedkommende Myndigheds Begæring at afsone efter Reglerne
om Straf af Hæfte“.
89