Tímarit lögfræðinga - 01.04.1954, Blaðsíða 26

30. gr. frumvarpsins. Er einkennilegt, að þetta skyldi ekkí
bera á góma, ekki sízt fyrir þá sök, að frumvarpinu að
sveitarstjórnarl. var annað frumvarp samferða, bæði á
alþingi 1905 og 1927 — frumvarp til fátækralaga — og var
náið samband á milli þessara frumvarpa. En í fátækral.
var einmitt hliðstæð heimild til févítis, en þar var beint
úr því skorið, hvert það févíti skyldi renna. Dagsektir sam-
kvæmt þeim lögum skyldu renna í sýslusjóð eftir ákvæði
sýslumanns, eða í landssjóð eftir ákvæði stjórnarráðsins,
ef bæjarstjórn var sek, sbr. 68. gr. 1. 44/1905 og 57. gr. 1.
43/1927.
Ekki virðist hafa kveðið mikið að því, að hér um rædd-
um ákvæðum sveitarstjórnarl. hafi verið beitt, a. m. k.
hefur, þrátt fyrir nokkra eftirgrennslan, reynzt ókleift
að fá nokkrar upplýsingar um framkvæmd þeirra. Er því
óvíst, hvernig ákvæði þessi beri að skilja. Sams konar
óvissa getur komið til greina í öðrum þvílíkum tilfellum,
þar sem fullnasta skyldunnar, sem þvinga á fram, er í
þágu sveitar- eða sýslufélaga eða einstakra ríkisstofnana.
Um þetta vafaatriði verður enginn úrskurður kveðinn upp
hér. En heldur er þó líklegra, að févítið yrði látið renna
í ríkissjóð, a. m. k. ef viðkomandi lagaákvæði eru eldri en
einkamálalögin, því að dagsektir, er dæmdar voru fyrir
gildistöku þeirra, runnu í ríkissjóð samkvæmt N. L. 1—
5—15 og 1—22—48, sbr. Hrd. IX bls. 399.
IX.
I nokkrum þeim lögum, sem geyma ákvæði um févíti
samkvæmt yfirvalds-ákvörðun, er tekið fram, að févítið
megi taka lögtaki, sbr. 52. gr. 1. 77/1921, 15. gr. 1. 30/1921
og 30. gr. sveitarstjórnarl. í 54. gr skattal. segir svo:
„Sektir samkvæmt lögum þessum renna í ríkissjóð og má
innheimta þær með aðför“. Tekur það fyrirmæli vafa-
laust einnig til dagsekta. I 39. gr. 1. 63/1937 er mælt svo
fyrir, að aðför megi gera í eignum sökunauts til innheimtu
þeirra sekta, sem þar er rætt um.
I öðrum tilvikum er ekki kveðið á um það í viðkom-
88