Tímarit lögfræðinga - 01.04.1954, Blaðsíða 56

Eigandi víxils. — Handhöfn víxils.
Lögmaðurinn M. stefndi I. til greiðslu víxils eins, sem
I. hafði samþykkt. Kom M. fram sem eigandi víxilsins, en
hann hafði verið framseldur eyðuframsali.
Við rannsókn málsins lýsti M. því yfir, að hann ætti ekki
víxilinn, heldur nafngreindur þriðji maður.
I. var sýknaður af kröfu M. um greiðslu víxilskuldar-
innar, þar sem sannað var, að hann var ekki eigandi þess
réttar, er hann krafðist sér til handa.
(Dómur B.þ.R. 31/1 1952).
Skyldur vörzlumanns. — Fyrning.
1 júnímánuði 1940 sendi firmað M. á Italíu hingað vefn-
aðarvöru með íslenzku skipi. Engin skilríki fylgdu vörunni
um, hver væri viðtakandi hennar hér, en allt samband milli
Islands og Italíu rofnaði um þessar mundir vegna styrj-
aldar.
Afgreiðslumaður skipsins hér, G., tók vörur þessar og
kom þeim í geymslu.
Á árinu 1943 fékk G. dómkvadda menn til að meta vörur
þessar til verðs. Matsmenn verðlögðu þær með hliðsjón af
verði líkra vara frá Italíu á fyrri hluta árs 1940. Vörurnar
voru síðan tollafgreiddar með þessu verði og það samþykkt
af verðlagsyfirvöldum. Ráðstafaði G. síðan vörunum á
matsverðinu.
Eftir stríðslok, er farið var að athuga um þetta mál,
vildi G. greiða M. matsverðið að frádregnum tolli og
geymslukostnaði. Var mál höfðað til heimtu þessa fjár á
árinu 1949.
Talið að krafa þessi væri ekki fyrnd, þar sem hún byggð-
ist á ólögmætum verknaði G.
Enginn gætti hagsmuna M. við fyrrgreint mat, og mats-
verðið var ekki miðað við gangverð á þeim tíma, sem það
fór fram, en verðlag hafði hækkað mjög frá því á árinu
1940. Matið var ekki talið bindandi fyrir M. og það talið
ólögmætt af G. að ráðstafa vörunum á matsverðinu. Rétt
hefði verið af G. að setja vörurnar á opinbert uppboð. G.
118