Tímarit lögfræðinga - 01.04.1954, Blaðsíða 57

talinn bótaskyldur gagnvart M. Innkaupsverð vörunnar
lagt til grundvallar við ákvörðun bótanna, frá því var
dreginn geymslukostnaður, en ekki tollar, enda átti við-
takandi hennar að greiða þá.
(Dómur S.- og V.d. R. 31/5 1951).
D. SJÓRÉTTUR.
Riftun á skipsrúmssamningi. —
Skaðabætur til skipseiganda.
S. var háseti á botnvörpungnum J. Var skipið hér í höfn,
en skyldi halda til veiða á tilsettum tíma og var hásetum,
þar á meðal S., tilkynnt það. Er að brottför skipsins kom,
neitaði S. að fara með skipinu, án þess að séð verði, að hann
hafi fært nokkrar ástæður fram fyrir því. Þar sem ráða
varð staðgengil S., tafðist skipið nokkuð frá veiðum. Er
gert var upp kaup S. fyrir vinnu hans á skipinu, þá héldu
skipseigendur eftir kr. 500,00, sem skaðabótum fyrir of-
skamman uppsagnarfrest af hendi S.
S. höfðaði þá mál og krafði eigendur J. um greiðslu á
fyrrgreindum kr. 500,00.
Samkvæmt 2. mgr. 13. gr. laga nr. 41/1930 var upp-
sagnarfrestur S. einn sólarhringur. S. sagði því samningn-
um upp með of skömmum fyrirvara og var því bótaskyldur
gagnvart skipseigendum. Ljóst, að tjón þeirra var miklu
meira en kr. 500,00 og var þeim því heimilt að halda því fé
eftir.
(Dómur S.- og V.d. R. 1/10 1951).
Framlag við sameiginlegt sjótjón. — Gengtisreikningur.
I ágústmánuði 1948 var skip eitt frá Noregi á leið frá
ítalíu með farm til Islands. Vélarbilun varð í skipinu undan
Spánarströndum og var því bjargað til hafnar. Fór þar
viðgerð fram á vélinni, og hélt skipið síðan til íslands.
Vátryggjendur farmsins voru tvö íslenzk tryggingafélög,
A. og S. Svo var um samið, að um vátryggingu S. giltu
ákvæði „Dansk Söforsikringskonvention af 2. apríl 1934“.
Þann 25. febrúar 1949 undirrituðu farmeigendur og vá-
119