Tímarit lögfræðinga - 01.04.1954, Blaðsíða 58

trygg.jendur farmsins yfirlýsingu, þar sem tekið var fram,
að þessir aðiljar skuldbindu sig til að greiða sjótjónsfram-
lag vegna varanna samkvæmt löglegri sjótjónsniðurjöfn-
un. S. gerði þó fyrirvara um samþykki niðurjöfnunarinnar.
Löggiltur niðurjöfnunarmaður sjótjóna í Noregi fram-
kvæmdi niðurjöfnunina og var tjónið gert upp í norsk-
um krónum. Þann 3. janúar 1950 sendi skipseigandinn
SD. þeim A. og S. niðurjöfnunargerðina og krafðist
greiðslu. A. samþykkti niðurjöfnunina fljótlega og sendi
skipseiganda greiðslu að sínu leyti í norskum krónum. S.
svaraði hins vegar SD. ekki fyrr en 24. febrúar 1950.
Kvaðst S. þar samþykkja niðurjöfnunina, en vilja greiða
með íslenzkum krónum og miðað við það gengi, er var,
er sjótjónið varð. Bréf þetta fékk SD. 2. marz 1950 og
svaraði því samdægurs og krafðist greiðslu í norskum
krónum.
Þann 25. febr. 1950 kom fram á Alþingi frumvarp um
verulega gengisfellingu á íslenzkri krónu, og varð frum-
varp þetta að lögum þann 19. marz s. á. Sala erlends gjald-
eyris var algjörlega stöðvuð þennan tíma.
SD. höfðaði nú mál gegn S. og farmeiganda til greiðslu
umdeilds fjár reiknuðu í norskum krónum.
1 farmsamningi var ákvæði þess efnis, að niðurjöfnun
sameiginlegs sjótjóns skyldi fara eftir York-Antwerpen-
reglunum frá 1924, en þar er ekki að finna nein ákvæði
um, að niðurjöfnun skuli gerð í gjaldeyri þess lands, þar
sem skip og farmur skilja. 1 siglingalögunum eru heldur
ekki nein ákvæði um gengi. Hins vegar er það viðtekin
regla á Norðurlöndum, að sameiginlegu sjótjóni sé jafn-
að niður í þeim gjaldeyri, sem tjón hefur verið greitt með,
án tillits til þess hvar niðurjöfnun fer fram. Tjónið var
greitt í sterlingspundum og norskum krónum og var því
heimilt að krefja framlagið í norskum krónum, enda eng-
um athugasemdum við því hreyft, að ekki var krafið í
sterlingspundum. Þegar til þess er litið, hve mjög S. lét
dragast að bjóða fram greiðslu, eftir að honum var kunnug
krafa SD., og hafðist ekkert að fyrr en 24. febrúar, en þá
120
j