Tímarit lögfræðinga - 01.01.1956, Blaðsíða 34

ingu, hvort málflutningsmaður hafi við beitingu á skýr-
ingarrétti2) sínum á lögum farið út fyrir takmörk leyfi-
legs málflutnings. Víst getur hugsazt, að um svo stór-
fellda ranga lagaskýringu sé að ræða af hálfu málflutn-
ingsmanns, að varði við lög um brot í starfi, en annars
mun býsna oft varasamt að fullyrða, að svo sé, enda munu
dómarar varla verða sakaðir um að hafa gengið langt um
sakfellingu á þessu sviði.
Þar sem málum er þannig háttað, sem ég hef nú lýst,
mun viðunandi lausn fyrst og fremst að finna í siðrænu
samstarfi dómara og málflutningsmanna. Málflutnings-
menn verða að minnast þcss í starfi sínu fyrir dómi að
tefja ekki dómarana í þeirra störfum, með því að flytja
fram augsýnilega haldlaus rök og yfirleitt ekki falla fyr-
ir þeim freistingum, að skuggahliðar hins huglæga mál-
flutnings komi fram. Dómarar verða á hinn bóginn að
sýna nokkra þolinmæði gagnvart málflutningi, því að
seint verður vitað til fulls, nema nýtt og þýðingarmildð
atriði komi fram, og flestöll mál þurfa athugunar við frá
öllum hliðum. Samskipti dómara og málflutningsmanna
fyrir rétti þui'fa því að vera með siðrænum menningar-
brag.-----
Árni Trygyvason.
2) Sbr. rökræður i U. T. R. 1922- 23 og 1931.