Tímarit lögfræðinga - 01.01.1962, Qupperneq 21

ríkin, lieldur og beinlínis fyrir þegna þeirra, stofnanir
og félög. Úrskurðum dómsins yrði t. d., að því er virðist,
fullnægt með aðför í aðildarríkjunum. Ákvarðanir ráðs-
ins hafa gildi sem lög eða stjórnvaldaerindi innan að-
ildarrikjanna, án þess að nokkurrar staðfestingar eða
löggildingar þurfi við af hálfu 'hlutaðeigandi dómstóla eða
stjórnarvalda. Ráðinu eru ætlað að taka ákvarðanir á
þeim sviðum, sem Rómarsamningurinn tekur til.
Randalagsstjórnin fær því i hendur ákvörðunarvald um
tiltekin efnahagsmál innan aðildarríkjanna — verður
yfirstjórn á þeim sviðum.
Þær ákvarðanir og þeir úrskurðir Elfnahagsbandalags-
ins, sem hér hefur verið rætt um, hafa því ekki aðeins
þjóðréttarlegar verkanir, heldur og beinar lögfylgjur
innanlands.
Samkvæmt Rómarsáttmálanum er gert ráð fyrir þátt-
töku nýrra aðildarrikja. Geta þau nýju þátttökuríki ým-
ist orðið fullgildir aðilar eða svokallaðir aukaaðilar. Sam-
kvæmt 237. gr. Rómarsáttmálans getur sérhvert riki i
Evrópu sótt um aðild að bandalaginu, en það er ráðið,
sem ræður þvi, hvort ríki er veitt innganga. Verður
ráðið að samþykkja þá ákvörðun einróma, þ.e.a.s. að
þar hefur hvert aldildarríkjanna neitunarvald. Áður en
nýtt ríki er tekið í samtökin, hafa að sjálfsögðu átt sér
stað samningaumleitanir á milli aðildarríkjanna og þess
rikis, sem aðildar leitar. Þegar ríki gerist fullgildur aðili
fær það yfirleitt sömu réttarstöðu og stofnríkin.
Samkvæmt 238. gr. Rómarsáttmálans getur ríki orðið
aukaaðili bandalagsins. Fer þá réttarstaða þess gagnvart
bandalaginu eftir sérstökum aukaaðildarsamningi, sem
gerður er við hvert aukaaðildarriki sérstaklega, og eru
engin nánari fyrirmæli í Rómarsáttmálanum um þá
samninga.
Af því sem hér hefur verið sagt, er auðsætt, að sjálfs-
ákvörðunarréttur aðildarríkja Efnahagsbandalagsins er
verulega skertur á vissum sviðum og að stofnskráin felur
Tímarit tögfræðinga
19