Tímarit lögfræðinga - 01.06.1964, Blaðsíða 51

Við rannsókn kom í ljós að þrir ungir menn voru vald-
ir að hvarfi úlpunnar og játuðu þeir á sig verknaðinn.
Faðir A. skrifaði nokkru síðar sakadómara og fór fram
á að framkoma B. gagnvart A. yrði tekin til rannsóknar
og að B. yrði látinn sæta ábyrgð fyrir framkomu sína
gagnvart A. Auk þess krafðist hann að B. yrði dæmdur
til greiðslu miskabóta. Leiddi þetta til þess að opinbert
mál var höfðað gegn stefnda skv. ákæruskjali dómsmála-
ráðhex-ra fyrir bi-ot á 43. gr. laga um vernd barna og ung-
menna nr. 29/1947. Þvi máli var vísað frá sakadómi 11.
desember 1956, þar sem talið var að refsikrafa skv. 43.
gr. nefndra laga verði ekki höfð uppi í opinberu máli.
Höfðaði lögráðamaður A. þá mál fyrir bæjarþingi Reykja-
víkur. Gei’ði hann þær réttarkröfur að B. yrði dærndur í
refsingu fyrir brot á 43. gr. laga nr. 29/1947 og 235. gr.
hinna almennu hegningalaga nr. 19/1940, svo og til
greiðslu miskabóta. Studdi hann kröfur sinar með því að
framkoma B. gegn A. hefði verið óvenju harkaleg. Stefnda
hafi sem yfirmanni A. borið að koma sómasamlega fram
við hann. Hafi aðdróttanimar, sem sannað sé að hafi
verið tilhæfulausar með öllu, stórlega raskað sálarró A.
og kunni að hafa alvarlegustu afleiðingar fyrir hann í
framtíðinni. Með framferði sínu hafi B. brotið gegn fj’rr-
nefndum lagaákvæðum og bakað sér fébótaábyrgð vegna
miska. Stefndi krafðist sýknu og sagði að framkoma sín
hefði verið afsakanleg eins og á stóð. Þá sagði stefndi að
43. gr. bamaverndarlaga eigi hér eigi við, þar sem að til
þess að þeixri lagagrein verði beitt, þurfi ungmenni að
hafa orðið fyrir „ósiðlegu, ruddalegu eða ósæmilegu oi'ð-
bragði eða athæfi“ eða verið beitt „refsingunx, ógnunum
eða hótunum, o. s. frv.“ Þessi skilyrði hafi hér ekki verið
fyrir hendi og auk þess skorti hin huglægu skilyrði refs-
ingar.
Dómarinn taldi að með orðræðum sínum við A. og með
bréfi B. til rannsóknarlögreglunnar hafi falizt aðdrótt-
anir um það, að slefnandi hafi verið viðriðinn úlpustuld-
Tímarit lögfræðina
107