Tímarit lögfræðinga - 01.06.1966, Qupperneq 26

mun leiða til málssóknar, bendi Lögmaðurinn venjulega á
málflytjanda, sem er sérfróður á þvi sviði, sem um er
að tefla, annað hvort til þess að fá skriflegt álit um réttar-
stöðu umbjóðanda síns eða til þess að fá samda nauð-
synlega gjörninga eða málsskjöl. Fyrir sýslunarmanna-
dómstólum (Magistrates Court) og við sum ársfjórðungs-
dómþingin (Quarter Session) hafa lögmenn heimild til
þess að flytja mál, en við aðra dómstóla verða þeir að
fá málflytjendur til þess. Þar sem ólöglærður maður má
ekki snúa sér til málflytjanda, nema fyrir milligöngu lög-
manns, eru málflvtjendurnir að mestu háðir því áliti, sem
þeir njóta meðal lögmanna. Hinir síðarnefndu starfa
venjulega margir saman, en málflvtjendur mega það ekki;
þeir verða hver um sig að starfa sjálfstætt, enda þótt þeir
séu oft fleiri en einn um sömu húsakynni og sama starfs-
lið. Afleiðing þessa er sú, að lögmaðurinn býr við mjög
sæmilegt örvggi og hann má vænta siaukinna tekna allan
starfsferil sinn. Á hinn bóginn nýtur málflytjandinn einskis
öryggis, og þarf oftast nokkur ár til að festa sig í sessi,
þannig að hann vinni sér inn eins miklar eða — ef vel
tekst — mun meiri tekjur en lögmennirnir gera almennt.
En líklegt er, að hann finni fyrir því, að tekjur hans
minnki, þegar sá tími nálgast, að hann hætti störfum
fyrir aldurs sakir.
Þessar tvær greinar stéttarinnar eru skiplagðar livor um
sig. Lögmannafélagið (The Law Society) sér um þjálfun
lögmannanna, próf þeirra, inntöku í stéttina og hefur aga-
vald yfir þeim. Svipuð verkefni varðandi málflytjendur
annast lögfræðaráðið (Council of Legal Education), mál-
flytjendagildin fjögur og málflytjendaráðið (The Bar
Council). Sá, sem ætlar sér að verða starfandi lögfræð-
ingur, verður þegar í byrjun að velja um hvora leiðina
hann ætlar að fara, en eins og fram kemur hér síðar,
verður hann að velja málflytjendastarfið, ef hann ætlar
sér að verða dómari. Þessi greining stéttarinnar hefur mjög
verið gagnrýnd með þeim rökum, að sá, sem þarfnast
88
Tímarit lögfræðinga