Tímarit lögfræðinga - 01.12.1973, Blaðsíða 37

stóð ekki fyrir byggingu umrædds húss, en
eins og áður segir, var húsið um 7 ára gam-
alt á söludegi.
Þvi er ekki haldið fram, að galla á út-
veggjum og handriðum megi rekja til bóta-
skylds verknaðar stefnda og telja verður
ósannað, að stefndi hafi vitað eða mátt vita
um galla þessa, þá er kaup fóru fram.
Við niðurstöðu í málinu ber loks að Ifta
á umfang gallanna, en það efni var rakið hér
að framan. I því sambandi ber að hafa f
huga verðgildi íbúðar þeirrar, sem hefur orð-
ið tilefni deilumáls þessa. Með hliðsjón af
þessu teljast gallar ekki verulegir.
Framanritað þykir leiða til þsss, að stefnu-
krafan hafi ekki við rök að styðjast. Ber því
að sýkna stefnda af kröfum stefnanda í mál-
inu. Jafnframt er rétt, að stefnandi greiði
stefnda málskostnað, sem er hæfilega ákveð-
inn kr. 15.000,00.“
Dómur sjó- og verslunardóms Reykjavík-
ur 20. mars 1973.
Dómendur: Stefán M. Stefánsson borgar-
dómari, Páli Ragnar Pálmason verkfræðingur
og Ragnar Ingimarsson verkfræðingur.
Lögmaður stefnanda: Brynjólfur Kjartans-
son hdl. Lögmaður stefnda: Guðmundur
Ingvi Sigurðsson hrl.
UMFERÐARLÖG, 67. GR. 3. MGR.
Fjögurra vetra lambær, eign stefnanda,
varð fyrir jeppa 13. júní 1971, er hún hljóp
út um hlið á lóðinni Laufskógum 18 i Hvera-
gerði og út á götuna. Varð að farga henni
eftir þetta, en tvö lömb hennar týndust. Skv.
skýrslu lögregluvarðstjóra 15. júni var bjart-
viðri, þegar óhappið varð, og þurrt færi.
Gatan var sögð malarborin og föst. Sagt
var, að jeppanum hefði verið ekið vestur
Laufskóga, en lóðin nr. 18 sé þá á vinstri
hönd og hús innarlega á lóðinni. Varð-
stjórinn sagði, að hliðið sé svo breitt, að
bifreiðar fari um það. Austan þess og rétt
við lóðarmörk sé gróðurhús. Skv. mælingum
hans eru 23 m frá hliðinu að þaim stað, sem
hann taldi kindina hafa legið á eftir óhappið.
Stefnandi málsins skýrði svo frá, að hann
hefði fengið leyfi frá störfum til að fara á
vettvang um hádegisbilið 13. júnl. Hann hefði
séð kindina liggja á hægri brún götunnar,
utan akbrautar á móts við eða rétt neðan
við hlið inn á lóðina nr. 17. Hann sagði, að
sér hefði sýnst, að jeppinn myndi hafa far-
ið yfir ána, en ekki hefði hann séð nein
hjólför, enda gatan hörð og þurr.
Sjóvátryggingarfélagi íslands hf. var stefnt
i máli þessu. Einnig var stefnt eiganda
jeppans, en hann sat undir stýri í umrætt
sinn. Hann kvaðst hafa verið á leið vestur
Laufskógana og hafa ekið með 30—40 km.
hraða miðað við klst. Skyndilega hefði kind
komið stökkvandi út um hlið á nr. 18 og
hundur á hælum henni. Hefði kindin stokk-
ið beint fyrir bifreið hans og hann ekki
átt þess neinn kost að forðast hana, þótt
hann hemlaði. Hefði kindin skollið á vinstra
framhorni jeppans, og sennilega hefðu bæði
hjólin þeim megin farið yfir hana. Stefndi
taldi, að kindin hefði komist inn I garðinn við
nr. 18 og unglingar verið að reka hana út
aftur og sigað á hana hundi. Kvað hann
litlu hafa munað. að hundurinn yrði einnig
undir jeppanum.
Stefnandi krafðist skaðabóta fyrir missi
lambærinnar og tveggja lamba, svo og vegna
kostnaðar við vettvangsrannsókn. Við munn-
legan málflutning var alfarið byggt á 67. gr.
1. mgr. umferðarlaga nr. 40/1968, enda var
það sagt óumdeilt, að það ákvæði ætti við.
Kæmi þvi sú málsástæða stefndu ein til
álita, að bætur bæri að fella niður skv. 3.
mgr. greinarinnar. Þvi var siðan mótmælt,
að sú regla ætti við, þar sem ekkert væri
fram komið um sök hjá stefnanda. Væri frá-
leitt að meta það eiganda búfjár til sakar,
að fé hans gengi laust, og högguðu ákvæði
lögreglusamþykktar ekki bótarétti stefnanda.
Stefndi studdi sýknukröfu sína m. a. þeim
rökum, að skv. 73. gr. lögreglusamþykktar
fyrir Árnessýslu nr. 134/1939 sé bannað að
láta búfénað ganga lausan, nema maður
fylgi til að annast fullkomna vörslu hans.
Ærin hefði hins vegar verið fylgdarlaus,
vörslulaus og hundelt á bannsvæði, þegar
hún varð fyrir jeppa stefnda. Væri stefnandi
þvi meðábyrgur og bæri að sýkna af þeim
sökum, sbr. 67. gr. 3. mgr. umferðarlaga.
— Þá var það ennfremur fært fram til stuðn-
ings sýknukröfunni, að bifreiðarstjórinn
hefði ekki átt þess neinn kost að forða
árekstri, þar sem kindin hefði stokkið skyndi-
lega fyrir jeppann út um hlið, en lóðin Lauf-
skógar 18 vaxin trjágróðri, er byrgði útsýn
inn á hana. Þá hafi bifreiðarstjórinn ekki
mátt búast við búfé á leið sinnl, hann hafi
ekið undir löglegum hámarkshraða, og reynt
að forða árekstri.
í niðurstöðu dómsins segir:
„Ekki er fram komið, að stefnandi hafi
sætt viðurlögum fyrir brot á 73. gr. lögreglu-
samþykktar fyrir Árnessýslu, nr. 134. frá
10. júli 1939. Brot á þvl ákvæði leiddi ekki
sjálfstætt til ábyrgðar samkvæmt 3. mgr. 67.
gr. laga nr. 40/1968 í máli þvi, sem hér ligg-
ur fyrir.
Stefndu byggja á þvi, að umrædd tví-
lemba hafi verið gæslulaus, er slysið varð.
Að öðru leyti er ekkert fram komið um gæslu
hennar. Að svo vöxnu er ósönnuð nokkur
35