Tímarit lögfræðinga - 01.12.1989, Síða 47

yfir handriðið á dansgólfinu, en þá á stöðum þar sem hæðarmunur var
minni. 1 þeim tilvikum var ekki um mjög alvarleg slys að ræða. Slysið
í febrúar 1986 varð með þeim hætti að konan, sem var að dansa á pall-
inum, rakst á handriðið í dansi og féll afturfyrir sig yfir handriðið.
Á þessum tíma var handriðið einungis 75 sm á hæð en var strax eftir
slysið hækkað upp í u.þ.b. 120 sm fyrir ofan þau tvö stigaop sem voru
niður í neðri salinn. Þessar hækkanir voru teknar burt þegar allt hand-
riðið umhverfis danspallinn var hækkað upp í 90 sm skv. tilmælum
byggingarfulltrúa, en eins og áður sagði var það hæð handriðsins
þegar 0 slasaðist.
Upplýst var í málnu að nokkuð algengt var að gestir tylltu sér á
handriðið umhverfis dansgólfið.
I málinu kom fram að V hafði fengið sjálfstæða verktaka til
þess að hanna, smíða og endurbæta umrætt handrið og að það hafi
verið í samræmi við ákvæði byggingarreglugerðar nr. 292/1979 er
slysið varð.
NIÐURSTAÐA HÉRAÐSDÓMS
Héraðsdómur komst að þeirri niðurstöðu að rekja mætti slysið til
atferlis bæði 0 og V og að sök þeirra væri jöfn. Var V látinn bera
ábyrgð á helmingi tjónsins.
Dómarinn taldi sannað að 0 hefði sest upp á handriðið og sveiflað
fótunum. Við þetta hefði hann misst jafnvægið og fallið aftur fyrir
sig. Ósannað væri að einhver gestur hefði rekist í 0 og þannig komið
honum úr jafnvægi. Þetta atferli 0 taldi dómarinn gáleysislegt.
Á því var byggt í héraði að algengt væri að gestir veitingahússins
tylltu sér á handriðið umhverfis dansgólfið. Það atferli fyrirsvars-
manna V að fjarlægja upphækkun, u.þ.b. 120 sm, sem sett var upp
eftir slysið sem varð í febrúar 1986, var talin þeim til sakar, enda
hefði þeim vei’ið ljóst að sérstök hætta var fyrir hendi á staðnum
þar sem upphækkunin var. Taldi dómarinn yfirgnæfandi líkur fyrir
því að 0 hefði ekki sest á handriðið yfir stigaopinu, ef upphækkunin
sem tekin var niður hefði verið á staðnum. Upphækkunin hefði beint
athygli manna að því að sérstök hætta væri fyrir hendi á þessum
stað. Ef 0 hefði sest annars staðar á handriðið og dottið, hefði fallið
orðið lægra og tjón hans ekki með þeim hætti sem fyrir lá í málinu.
253