Tímarit lögfræðinga - 01.04.1994, Blaðsíða 10

ritað og hefur staðið um nokkra hríð með umtalsverðum átökum. Þess hefði
tæpast verið þörf, ef 41. gr. laga nr. 46/1985 hefði mátt skilja ótvíræðum
skilningi.
Það sem hér hefur gerst og að framan er lýst gefur fullt tilefni til þess að
vekja sérstaka athygli á þeirri nauðsyn að lagasmíð sé vönduð og vel frá
gengin. Vissulega er það of oft svo, að lagafrumvörp eru afgreidd á mjög
skömmum tíma, sem leitt getur til þess að þingmönnum sjáist yfir vansmíði
á þeim. Eflaust væri til mikilla bóta, ef þingmenn hefðu greiðan og stöðugan
aðgang að reyndum lögfræðingum til ráðgjafar og mun reyndar einhver
hreyfing í þá átt. Hvað sem því líður þá er lágmarksviðmið að lagatextinn sé
skýr og sá vilji löggjafans sem lesinn verður í greinargerðum með
lagafrumvörpum sé skýrt og skilmerkilega settur fram og í samræmi við
lagatextann. Með því móti mætti forða misskilningi, líkum þeim sem virðist
hafa átt sér stað í atkvæði meirihuta Hæstaréttar í framangreindu dómsmáli.
Fróðlegt verður að sjá hvemig löggjafarvaldinu tekst til, þegar það stefnir
sérstaklega að því að setja lög sem hafi að geyma skýran og ótvíræðan vilja
þess.
4